Schorshuiden

‘Schorshuiden' van Annie Proulx
Tadoussac en Kebec Canada(Nieuw Frankrijk) 17e eeuw.

Rene Sel en Charles Duquet komen 'ergens zo rond de zeventiende eeuw' aan in het bos van de Fransman Monsieur Trepagny die bomen kapt en er land ontgint.

Je hebt er geen voorstelling van hoe gedetailleerd en boeiend Proulx deze wereld en tijd beschrijft. De kou gaat je door merg en been, de vissen in de rivieren zou je met de hand kunnen grijpen. De bomen zijn hoger en dikker dan ooit gezien, de weelderige plantengroei, indianen, kolonisten, godsdienst, macht, grond, houtkap, leven in de wildernis van 'het ruige bos, het eindeloze, verbazingwekkende, angstaanjagende bos'.

Wat een verhalen..wat een tijden..

'Het bos had vele randen, als een kanten altaarboek. Open plekken verzachtten het sombere duister. Onbekende planten en vreemde bloemen trokken hun aandacht: rouwende naaldbomen, de felgekleurde bolletjes aan de uiteinden van dennentakken, zilverachtig, zwiepende wilgen, het muntgroen van jonge berken, een plek waar zelfs het zonlicht groen was'.

Een zeer avontuurlijk verhaal, geweldige tijdgeest, het harde leven van de al snel van het land gevluchte Charles Duquet die zich als pelsjager ontwikkelt maar ook het geploeter van Rene Sel die met de Indiaanse Mari moet trouwen en daarbij land krijgt toebedeeld.

Zo begint dit zeer rijke verhaal, de geschiedenis van Canada en Noord-Amerika maar zeker ook de geschiedenis van de rest van de wereld wordt door Annie Proulx deskundig beschreven en verweven in een geweldige familie geschiedenis.

Een van de nazaten van Charles Duke zegt eeuwen later: 'Ik ben ervan overtuigd dat natuurlijke wildernissen de enige echte bossen zijn'. 'De hele atmosfeer, het licht eromheen, de verstrengelde wortels, de eenvoudige varens en mossen, insecten en ziekten, de grond en het water, het weer'. 'Al die onderdelen lijken samen te spelen in een soort groots woest orkest'. 'Een bos dat voor zichzelf leeft in plaats van voor het nut van de mens'.

Claar van Lieshout 30 juni 2017