Recensie Mijn zus woont op de schoorsteenmantel

Als door een terroristische bomaanslag in London Rose om het leven
komt zijn de gevolgen voor het gezin Matthews rampzalig.
Vijf jaar later is Moeder bij haar behandelende therapeut gaan wonen. Vader zoekt vergetelheid in alcohol en besluit voor een goede werkplek te verhuizen. Het inmiddels tienjarig broertje Jamie van Rose en haar tweelingzus Jasmine gaan met hem mee.

In hun nieuwe woonomgeving blijkt Jasmine te worstelen met voedselproblemen en Jamie vindt alleen vriendschap bij zijn kat Roger en het Moslimmeisje Sunya.

Alles lijkt erop zich te ontwikkelen tot een enorme tragedie, het schrijnend gemis van de Moeder door Jamie, zijn verboden omgang met Sunya, Zusje Jas die spijbelt van school en de Vader die amper zorg draagt voor zijn kinderen.
De enige die nergens last van heeft is Rose, zij staat op de schoorsteenmantel, ze wordt geliefd, gekoesterd en heel erg gemist.

Schrijfster Annabel Pitcher heeft mij met haar eenvoudige maar scherpe schrijfwijze regelmatig geraakt.
Zoals in de passage waarin Jamie naar huis komt na een partijtje voetbal in zijn juist gekregen, te kleine, voetbalschoenen voor zijn verjaardag. Vol verwachting over post van zijn Moeder opent hij de voordeur en kijkt naar de deurmat zoekend naar post....
Mooi, zijn ook de zinnen die er zo natuurlijk geschreven in voorkomen, één ervan is wanneer Jasmine over haar overleden zusje zegt: 'Stel je eens een schaduw voor zonder persoon erbij,'
Het boek onderscheid zich doordat Annabel Pitcher niet alleen ontroerd, zij heeft humor en hoop verweven in actuele onderwerpen als Terrorisme, discriminatie, verwaarlozing en verdriet.

Mijn zus woont op de schoorsteenmantel is volgens uitgever Mistral bedoeld voor Young Adult.De uitgever kan ermee in de handjes klappen want ieder ouder zal het boek ook waarderen.