Een goede uitwerking ontbreekt

Alyze Bos, schrijfster van De verschrikkelijke sneeuwman vertelt op haar website dat ze voor het schrijven van dit boek twee ideeën met elkaar heeft gecombineerd. Zo hoorde ze een moeder tegen een kind van tien zeggen ‘Wat weet jij daar nu van? Je bent nog maar tien’. Dat combineerde ze met het mysterie van De verschrikkelijke sneeuwman: bijna jaarlijks is er wel iemand, ver van hier, die monsterlijke grote voetstappen heeft gezien in de sneeuw. Nooit is de herkomst achterhaald. Het ‘stel dat’ was geboren…  

De bijna elfjarige Eefje verhuist tijdens een barre winter met haar ouders naar het huis van oma. Eefjes moeder is er niet echt gelukkig mee en moppert wat af. Toch staat op de eerste sneeuwdag van een winter waar alleen kinderen blij mee zijn, de verhuiswagen voor en verhuist het gezin naar het oude huis. Voor Eefje begint het wennen aan haar nieuwe woonomgeving. Haar oma ligt nog in het ziekenhuis. Bij een bezoek aan oma lezen zij in de plaatselijke krant een artikel over de verschrikkelijke sneeuwman. Er zijn aanwijzingen dat dit monster in de buurt is. Volgens oma opletten geblazen, want een sneeuwman als deze eet het liefst kinderen en geitjes. Oma weet bovendien te vertellen dat de meeste mensen niet geloven in een dergelijk sneeuwmonster. Zij wel. Maar wie luistert er nou nog naar oude mensen en kinderen?  

Als Eefje van het ziekenhuis naar huis gaat, wordt zij in het park aangevallen door een groot harig monster. Een angstaanjagende ervaring. Ze wordt gevonden in de sneeuw door haar nieuwe overbuurjongen, Roek, die zijn hond uitlaat. Thuis gelooft niemand Eefje. Men denkt dat de overbuurjongen met zijn lange haar de schuldige is of een zwerver uit de buurt. De zwerver is alcoholist en draagt altijd een harige witte bontjas. De verschrikkelijke sneeuwman als dader? Dat is geen optie. Monsters bestaan niet. Een kind van bijna elf heeft gewoon te veel fantasie. De volgende dag blijken er op school ook anderen die geloven in het bestaan van het monster. Eefje richt samen met de medegelovige vrienden een monsterclub op. Zij gaan op onderzoek uit. Langzaamaan ontrafelt zich het mysterie.  

Tussen het avontuur door worden de onderwerpen pesten, vriendschap, vertrouwen en vooroordelen als zijsprongen in het verhaal opgevoerd en aangestipt. Om Eefje heen komen veel andere figuren voor. Net als voornoemde onderwerpen worden die nauwelijks uitgewerkt. Soms snap je waarom een figuur ertoe doet in het verhaal, maar dat is niet altijd zo. De eenzame buurvrouw uit het oude huis bijvoorbeeld duikt regelmatig op, maar heeft geen functie. De vriendengroep van Eefje roept ook vraagtekens op: waarom laten ze haar vallen op belangrijke momenten? Ruzie vloeit er niet uit voort, maar ook een gevoel van eenzaamheid of juist stoerheid dat door het gedrag kan worden getoond, ervaar je als lezer niet. Dat de moeder van Eefje de verhuizing niet ziet zitten, dat kun je snappen. Alleen toont ze naar Eefje toe wel erg weinig empathie. Vaders rol is bovendien nauwelijks uitgewerkt.  

Zo bij elkaar lijken dit zaken die de leesbaarheid kunnen beïnvloeden. Dat is niet zo. De verschrikkelijke sneeuwman blijft een spannend boek waarin je de rode draad vast kunt houden. Zowel jongens als meisjes vanaf 10 jaar zullen er plezier aan beleven. Ook om voor te lezen vanaf groep 6 heel bruikbaar. De volle bladspiegel en vele zijsprongen maken het voor kinderen met leesproblemen als zelf-leesboek minder geschikt.