Boeiend maar treurig

De jonge Freya is met haar man en zoontje aan boord van de Achille Lauro. Het schip brengt hen van Nieuw-Zeeland terug naar Nederland. Maar ze gaan niet samen van boord. Freya verlaat Herman en zoontje Volkert.
Freya bezoekt regelmatig haar moeder en probeert haar te laten praten over hun tijd in Indonesië. Maar haar moeder wil daar maar weinig over kwijt; ze geeft aan blij te zijn dat Freya geen herinneringen heeft aan het verblijf in het jappenkamp; zij was immers nog maar een peuter. Maar is dat wel zo?
Freya's vader kon pas zes jaar later vanuit Indonesië naar Nederland komen, maar de gezinshereniging is niet zoals ze zich voorgesteld hadden; de man is zwaar getraumatiseerd.
Het verhaal volgt het leven van Freya, een leven dat vervlochten raakt met de geschiedenis van het beroemde cruiseschip.
Ik vond het een boeiend, maar treurig verhaal. Freya's leven kwam op mij als weinig vreugdevol over.
De hoofdstukken over Freya worden afgewisseld met vertellingen door het schip (!). Die delen beginnen steeds met de coördinaten van waar het schip zich op dat moment bevindt. Het schip vertelt - als zij het een persoon - zijn eigen geschiedenis en de observaties van Freya. Een pratend schip, dat klinkt niet echt aantrekkelijk, en het was zeker wennen in het begin, maar toch geeft het het verhaal een extra dimensie.
Achterin het boek staan extra's: historische feiten (1929 - 1994), een verklarende woordenlijst (Indonesische en Japanse woorden) én ook nog leesclubvragen.