Life of Pi

Dit juweeltje heb ik jaren geleden, toen het boek net uit was, al eens gelezen. Als twintiger was ik al onder de indruk, nu 20 jaar later lees ik hem opnieuw nu samen met een boekenvriend. Ik herlees niet vaak boeken maar deze is de moeite waard. Voor mijn boekenvriend was het de eerste keer en dat maakte het eigenlijk dubbel genieten. Want Life of Pi doet iets met je. Het eerste gedeelte van het verhaal is redelijk filosofisch en dwingt je om eens na te denken over de ethiek rondom dierentuinen en het belijden van de verschillende geloven. In het grote deel twee word je meegezogen in een avontuurlijk verhaal van een jongen die betrokken is bij een grote scheepsramp. Pi verliest zijn familie en belandt uiteindelijk met een tijger op een reddingsboot. In het laatste gedeelte, als Pi gered is, krijg je een andere versie te horen van het overlevingsverhaal van Pi. Dit verhaal is echter zo wreed en verdrietig dat de eerste versie van het overlevingsverhaal, die van de tijger in de boot voor PI waarschijnlijk beter te dragen is.
Dit boek is net als een ui. Je kan er alleen de eerste laag van afpellen als je niet te scherp wilt eten. Maar je kan ook iedere laag van het verhaal pellen en tot de kern komen. Die gelaagdheid in het verhaal is zo mooi gedaan. Daarom ook durf ik niet naar de Oscar winnende filmversie te kijken. Ik kan mij niet voorstellen dat het verhaal voldoende goed in beeld gebracht kan worden.

Om terug te komen op mijn buddyread. Het is fijn om iemand een goede leeservaring cadeau te doen en dan vervolgens op de eerste rij te zitten om hiervan te genieten. Yann Martel geeft de lezer met Life of Pi een cadeau. Hoe diep je wilt gaan is aan de lezer, maar dat het een bijzondere leeservaring is staat wel vast. En hiermee is dit boek een terechte winnaar van de Man Booker prijs.