Thriller met de hoofdletter T, door Stephen King

Aan het feit dat Stephen King een groot schrijver is, is geen twijfel. Met zijn eerste gepubliceerde boek, Carrie, brak hij in 1974 door als de wegbereider van het horror en thriller genre. Een titel die hij nog steeds erg waardig is.
Al meer dan tweehonderd verhalen heeft deze drukbezette auteur op zijn naam, waaronder vijftig thrillers en fantasy verhalen. Aan stoppen wordt zeker nog niet gedacht. Vorige zomer nog, kwam het detectiveverhaal Mr. Mercedes uit

King begon aan het boek ‘Carrie’ toen zijn leven in een dip zat. Hij sukkelde met een drankprobleem, werkte als leerkracht Engels in een middelbare school in Hampden (Maine) en woonde met zijn vrouw Tabitha Spruce in een camper, omdat ze moeite hadden de eindjes aan elkaar te knopen.
In deze ongelukkige periode begon hij aan dit eerste meesterwerk, maar het verhaal frustreerde hem zo erg dat hij het regelrecht in de vuilnisbak deed verdwijnen.
Gelukkig voor hem, en voor ons vond Tabitha het verhaal en spoorde hem aan het verder af te maken onder de naam ‘Carrie’. King stuurde de afgewerkte pennenvrucht naar een vriend die bij een uitgeverij werkte. Na een korte tijd vergat hij zelfs dat hij dit gedaan had, tot hij enige tijd later een aanbod ontving met een voorschot van $2500, wat zelfs in die tijd geen bijzonder hoog bedrag was. Jaren later werden de paperback rechten verkocht voor $400 000.

Jezus slaat mij gade
met ogen, koud als steen
Hij houdt van me
beweert ze,
waarom laat Hij me dan zo alleen?

Een gedichtje geschreven door een heel gelovig meisje, Carrietta White. Carrie is het slachtoffer van haar godsdienstwaanzinnige moeder, Margaret White. Door haar streng gelovige opvoeding wordt ze al snel het buitenbeentje in de school, het mikpunt van spot, de eeuwige zondebok, het zwarte schaap.
Wat velen in Carries omgeving niet van haar weten, is dat ze beschikt over sterke telekinetische gaven. Deze krachten bevinden zich in het begin van het verhaal nog in haar onderbewustzijn, maar staan op het punt zich volledig te ontwikkelen, met catastrofale gevolgen voor iedereen.

Het boek bevat een heel duistere en tevens triestige thematiek. Herhaaldelijk wordt je als lezer geconfronteerd met het vreselijke leven van dit 16-jarig meisje, Carrie White. Overal wordt ze buitengesloten en uitgelachen. Als je dacht dat dat nog niet genoeg was, dan heb je het mis. Ze moet ze ook nog zien samen te leven met haar godsdienstgestoorde moeder, die niet bang is om geweld te gebruiken tegen haar “duivelse” dochter.
Als lezer heb je medelijden met de arme meid, omdat het verhaal wordt verteld door een personele hij/zij verteller. Dit zorgt ervoor dat je dicht bij het personage staat.
King zorgt er voor dat het hoofdverhaal voortdurend wordt onderbroken door andere stukken (artikels, interviews, boeken, wissels van personages) die doorverwijzen naar het einde. Dit gegeven is voor de meeste lezers op het einde zeer frustrerend, maar zorgt er wel voor dat je het boek niet wilt wegleggen.
Aangezien je doorheen het verhaal veel te weten komt over het einde, kan je het al deels voorspellen. Desondanks speelt King het klaar je volledig te shockeren, verrassen zou niet het juiste woord zijn, gezien het verhaal een heel duister en pijnlijk einde kent.
Opvallend aan dit boek is dat het fenomeen pesten heel erg gelijkend is aan hoe het is in de echte wereld. Afgezien van de catastrofale gevolgen van Carries telekinetische gaven, is het erg frappant hoe er met pesten wordt omgegaan. Een fout wordt pas ingezien als het te laat is.
Dit is volgens mij eveneens één van de boodschappen van dit boek, een aanzet om anderen te laten inzien wat pesten met zich mee kan brengen.
Dit verhaal is voor een heel breed publiek, zowel ouderen als jongeren kunnen versteld staan van dit magnifiek schrijven en oog voor detail.

Voor mij is het geen leugen je te vertellen dat dit boek bijzonder goed geschreven is. Zoals ik al eerder zei, wordt het hoofdverhaal vaak onderbroken door andere stukken.
Dit variëren van boeken, naar interviews en andere artikels, vraagt op zijn beurt ook weer voor een andere manier van schrijven, waardoor de schrijver zich soms meer moet inleven in een ander personage dat minder aan bod kwam of als schrijver van een boek dat een personage in zijn boek beschrijft. Voor deze kwestie is veel vertel -en schrijfkunst een echte vereiste, wat niet zomaar door elke auteur gerealiseerd kan worden.
Vervolgens is de manier waarop King omgevingen en gebeurtenissen omschrijft erg gevarieerd. Soms is een stuk heel harmonieus en kalm en bij gelegenheid heel duister, zo duister dat je moeite hebt te bevatten wat er allemaal gebeurt. Vooral op het einde heb je het soms moeilijk de macabere gebeurtenissen te lezen zonder er occasioneel van te walgen. Aan gevoelige lezers is dit boek dus echt niet aan te raden.

Zelfs na dit te vertellen blijf ik het eens met De Morgen, die dit over King en zijn eerste gepubliceerde boek te zeggen had: “Stephen King is een regelrecht fenomeen.” En zal dat voor mij altijd blijven.