Lezersrecensie
Eenzaamheid op grote hoogte
Lauren James (1992), onder YA-liefhebbers al bekend als schrijfster van de ‘The Next Together’-serie, schrijft met ‘The Loneliest Girl in the Universe’ een opzichzelfstaand futuristisch YA-verhaal over een 16-jarig meisje (Romy) dat als enige overlevende van een ramp moederziel alleen op een ruimteschip (The Infinity) zit, op weg naar een andere bewoonbare planeet, lichtjaren verwijderd van de aarde.
Toen Romy elf jaar oud was vond er een ramp plaats op The Infinity waarbij haar ouders omkwamen. Vanaf dat moment is ze via NASA in contact gebracht met een therapeute (Molly) voor het verwerken van zowel de ramp als het verlies. Dit contact is het enige menselijke contact dat Romy heeft, en vindt plaats via audio-berichten die in mails verzonden worden. Naarmate The Infinity verder van de aarde verwijderd raakt, wordt de vertraging tussen de berichten steeds groter.
Als Romy een mail krijgt van haar therapeute waarin ze aankondigt dat NASA een nieuw ruimteschip gelanceerd heeft om haar te vergezellen tijdens de reis naar de nieuwe thuisbasis (Earth II) laait er nieuwe hoop op bij Romy. Ze zal na al die jaren eindelijk niet meer alleen zijn.
De technologische ontwikkelingen hebben niet stil gestaan, en dus kan het tweede schip, The Eternity, acht keer sneller reizen dan The Infinity, wat betekent dat The Eternity haar in zal halen. Op het moment dat Romy het bericht over de lancering leest, is het schip ‘slechts’ een jaar verwijderd van The Infinity. Voor Romy erg spannend aangezien ze behalve met Molly geen andere menselijke contacten heeft gehad de afgelopen vijf jaar, laat staan face to face contact met iemand.
Op het moment dat de kapitein, J, van The Eternity contact zoekt met Romy ontstaat een vertrouwensband, ookal is er een aantal maanden vertraging tussen de verzend- en ontvangstdata van de mails. J zegt precies de juiste dingen in zijn mails, maar Romy twijfelt na verloop van tijd aan zijn oprechtheid.
Zoals de eerste pagina al zegt is dit boek een ode aan ‘(…) all the girls who’ve never felt brave enough to be the hero in an adventure story’. Dapper zijn, je mannetje staan en situaties zelf op kunnen lossen staan in dit verhaal dan ook centraal. Dit alles terwijl ondertussen nog wel gevoelens van onzekerheid en gemis spelen. De gedachtegang van een zestienjarig meisje dat al vijf jaar alleen op een schip zit is met momenten kinderlijk, kwetsbaar en goedgelovig, maar op andere momenten juist wantrouwend, verantwoordelijk en volwassen.
“I worry endlessly about things going wrong. On some days, it’s all I can think about. I’ll lie frozen in my bunk, overwhelmed by the responsibility resting on my shoulders. I can’t run this ship, not without Dad. Not on my own.”
Het is mooi om te lezen hoe Lauren James zich verplaatst heeft in het personage van Romy. Zo maakt James bijvoorbeeld creatieve vergelijkingen gebaseerd op de leefomgeving van Romy: “It’s this horrible drop in my stomach, like when the artificial gravity malfunctions and everything stumbles, tilting sideways momentarily”. Ook als Romy fanfics schrijft zijn die vergelijkingen aanwezig: “My fanfics are always set on Earth too. Museums and thunderstorms are so much more exciting than rocket ships and supernovas”. Deze bijzondere invalshoek is verrassend en zet regelmatig aan tot denken. De communicatiewisseling tussen de twee schepen daarentegen, wordt met een onrealistische snelheid informeel, vooral gezien de maandenlange vertraging tussen de verzend- en ontvangstdata.
James zorgt ervoor dat het verhaal vanaf het begin af aan boeit. Ze gooit vanaf de eerste paar pagina’s een aantal lijntjes uit waardoor de lezer zich afvraagt wat er aan het verhaal vooraf gegaan is, en wat er nog te gebeuren staat. Het verhaal is alles behalve standaard en bevat hier en daar zelfs thriller aspecten.
Toen Romy elf jaar oud was vond er een ramp plaats op The Infinity waarbij haar ouders omkwamen. Vanaf dat moment is ze via NASA in contact gebracht met een therapeute (Molly) voor het verwerken van zowel de ramp als het verlies. Dit contact is het enige menselijke contact dat Romy heeft, en vindt plaats via audio-berichten die in mails verzonden worden. Naarmate The Infinity verder van de aarde verwijderd raakt, wordt de vertraging tussen de berichten steeds groter.
Als Romy een mail krijgt van haar therapeute waarin ze aankondigt dat NASA een nieuw ruimteschip gelanceerd heeft om haar te vergezellen tijdens de reis naar de nieuwe thuisbasis (Earth II) laait er nieuwe hoop op bij Romy. Ze zal na al die jaren eindelijk niet meer alleen zijn.
De technologische ontwikkelingen hebben niet stil gestaan, en dus kan het tweede schip, The Eternity, acht keer sneller reizen dan The Infinity, wat betekent dat The Eternity haar in zal halen. Op het moment dat Romy het bericht over de lancering leest, is het schip ‘slechts’ een jaar verwijderd van The Infinity. Voor Romy erg spannend aangezien ze behalve met Molly geen andere menselijke contacten heeft gehad de afgelopen vijf jaar, laat staan face to face contact met iemand.
Op het moment dat de kapitein, J, van The Eternity contact zoekt met Romy ontstaat een vertrouwensband, ookal is er een aantal maanden vertraging tussen de verzend- en ontvangstdata van de mails. J zegt precies de juiste dingen in zijn mails, maar Romy twijfelt na verloop van tijd aan zijn oprechtheid.
Zoals de eerste pagina al zegt is dit boek een ode aan ‘(…) all the girls who’ve never felt brave enough to be the hero in an adventure story’. Dapper zijn, je mannetje staan en situaties zelf op kunnen lossen staan in dit verhaal dan ook centraal. Dit alles terwijl ondertussen nog wel gevoelens van onzekerheid en gemis spelen. De gedachtegang van een zestienjarig meisje dat al vijf jaar alleen op een schip zit is met momenten kinderlijk, kwetsbaar en goedgelovig, maar op andere momenten juist wantrouwend, verantwoordelijk en volwassen.
“I worry endlessly about things going wrong. On some days, it’s all I can think about. I’ll lie frozen in my bunk, overwhelmed by the responsibility resting on my shoulders. I can’t run this ship, not without Dad. Not on my own.”
Het is mooi om te lezen hoe Lauren James zich verplaatst heeft in het personage van Romy. Zo maakt James bijvoorbeeld creatieve vergelijkingen gebaseerd op de leefomgeving van Romy: “It’s this horrible drop in my stomach, like when the artificial gravity malfunctions and everything stumbles, tilting sideways momentarily”. Ook als Romy fanfics schrijft zijn die vergelijkingen aanwezig: “My fanfics are always set on Earth too. Museums and thunderstorms are so much more exciting than rocket ships and supernovas”. Deze bijzondere invalshoek is verrassend en zet regelmatig aan tot denken. De communicatiewisseling tussen de twee schepen daarentegen, wordt met een onrealistische snelheid informeel, vooral gezien de maandenlange vertraging tussen de verzend- en ontvangstdata.
James zorgt ervoor dat het verhaal vanaf het begin af aan boeit. Ze gooit vanaf de eerste paar pagina’s een aantal lijntjes uit waardoor de lezer zich afvraagt wat er aan het verhaal vooraf gegaan is, en wat er nog te gebeuren staat. Het verhaal is alles behalve standaard en bevat hier en daar zelfs thriller aspecten.
1
Reageer op deze recensie
