Een ode aan de liefde

Nu jank ik vrij snel bij een boek, maar dìt boek zorgde er voor dat ik een uur na uitlezen nog steeds waterige oogjes had. Man man, wat een liefdesverhaal en wat prachtig geschreven!

Wat ik er van vond?
Ik was er dus een beetje stil van toen ik het boek dichtsloeg. En ben vooral blij dat ik hem samen las, zodat we onze tranen konden delen. Maar dit verhaal is zó puur en zó echt en zo vól liefde. Een verhaal over onbegrensde liefde en oneindig veel hoop hebben. Over dat relaties (en het leven) niet altijd rozengeur en maneschijn zijn, maar ups en downs kennen en je er soms hard voor moet werken. Dat het leven altijd anders loopt dan je vooraf had bedacht.

Je leest afwisselend over het verleden en het heden. Het was prachtig te lezen hoe de liefde tussen Evelyn en Joseph opbloeit, tegen de achtergrond van WOII. En hoe die gebeurtenissen invloed hebben gehad op hun verdere leven. Dat ze zoveel van elkaar hielden en toch ook eigen dromen hadden en hoe dat samen gaat. Maar ook dat ze samen besluiten, niet zonder elkaar te willen leven. En dat aan hun kinderen vertellen. Die daar hun eigen gevoelens mee hebben, wat je leest in korte hoofdstukken vanuit hen perspectief. En hoe ze als gezin dat laatste jaar beleven, welke mooie herinneringen ze nog met elkaar willen maken. De schrijfstijl is vlot, boordevol mooie passages en zo geschreven alsof je naar een film kijkt. En dat einde; ugly cry all over.

Maar eerlijk; dit boek is denk ik niet voor iedereen geschikt. Want de thema’s zijn heftig, dus niet voor iedereen passend, zeker als je nu bijvoorbeeld niet zo lekker in je vel zit. Laat hem dan vooral liggen.

Dit is met recht een van de mooiste verhalen die ik de afgelopen tijd las.