Te langzame opbouw en te weinig spanning

Dit boek is in 1982 geschreven en dat verklaart ook wel de ouderwetse schrijfstijl en ouderwetse woorden die in dit boek gebruikt worden. Op zich is daar ook niks mis mee, maar ik merk toch wel dat het verhaal dan niet helemaal vloeiend leest en het dan ook een stuk moeilijker is om in het verhaal te komen en te blijven. Daarnaast kom ik heel veel en – en – en tegen, evenals en toen – en toen – en toen. Veel zinnen beginnen daarmee bij opsommingen, maar soms kom ik dit ook tegen in het boek midden in de alinea.

Eigenlijk kan ik het kort houden, want ik heb alleen nog te melden dat er heel weinig gebeurt en het een te langzame opbouw heeft, waardoor het mijn aandacht niet krijgt. Het is een beetje saai geschreven dat zelfs de spannende momenten gewoon saai zijn. Gevechten waar het om gaat die het verhaal een beetje spannend maken of (let op: spoiler) het moment dat Garion dreigt te verdrinken worden maar heel kort en bondig beschreven.

Ik vind het eigenlijk jammer dat David Eddings te veel tijd besteed aan het laten opgroeien van Garion en de andere kinderen wat de opbouw nog meer vertraagt. Dat zou zelfs een stuk korter kunnen en wanneer het verhaal echt begin dan ook eerder laten beginnen. Heel eerlijk, omdat ik het boek niet uitgelezen heb, heb ik ook geen idee hoe het boek eindigt, maar daar ben ik ook niet geïnteresseerd in. Eigenlijk is het heel erg zonde dat de schrijver mij niet weet te boeien en mij niet in het verhaal weet te krijgen.