Een verhaal met prachtige strekking en een middelmatig middenstuk

Een roman over vaderschap, dynamiek binnen een gezin en afgelegen wonen. Het verhaal kent een mooi begin en einde en een - voor mij - middelmatig middenstuk.

Dominic Salt en zijn drie kinderen wonen op een afgelegen eiland. Al maanden zijn zij de laatste bewoners. Totdat de halfdode Rowan op hun strand aanspoelt. Het verhaal start met wantrouwen, maar Rowan vindt al snel een plekje in het gezin. Toch blijven er vragen knagen.

Het verhaal begint vol onwetendheid, zowel bij de personages als de lezer. Je merkt direct dat gedurende het verhaal de afstand moet worden overbrugd. Ik vroeg me af of de woeste zee de afstand zou vergroten. En wat de zee verborgen hield. Dit is mooi en poëtisch. Hieraan merkte ik dat de auteur een rijke schrijfstijl heeft.

In het middenstuk is een belangrijke rol weggelegd voor de natuur, het klimaat, zelfvoorzienend zijn en wetenschappelijk onderzoek wat betreft diezelfde onderwerpen. Hoewel ik de focus op deze onderwerpen begrijp en passend vind, leidden ze mij wel af.

Daarnaast vind ik de relatie die ontstaat niet realistisch neergezet: het gaat te snel. Toch weet de auteur me aan het einde weer te raken door het goede slot.

Wat betreft de personages ben ik zwaar onder de indruk van de jongste zoon. Je merkt dat hij is opgegroeid op een afgelegen plek en alleen zijn familie, de natuur en dieren kent. Dit is ontroerend.

De strekking van het verhaal is prachtig, net als de gedachten en terugblikken op het verleden, maar de invulling met de focus op de natuur past minder goed bij mij.

“Misschien is niet zij, maar mijn blik veranderd.”

*ik ontving dit boek als recensie-exemplaar. Dit heeft mijn mening niet beïnvloed.