Een indringend, meeslepend en aansprekend verhaal

Eva Nagelkerke, pseudoniem van de zussen Alexandra en Victoria Nagelkerke, laat de lezer in Stille wateren kennis maken met Sophie. Sophie is negenentwintig en woont weer bij haar ouders na een tijdje in Amsterdam gewoond te hebben tijdens haar studie. In de tijd dat ze in Amsterdam woonde is er ‘iets’ gebeurd en die gebeurtenis is de reden van het moeizame leven van Sophie. Ze is (nog steeds) in therapie en van haar ouders krijgt ze totaal geen ruimte om ook maar iets ‘anders dan anders’ te doen. Overal zijn afspraken voor gemaakt en hiervan afwijken is eigenlijk zo goed als onmogelijk. Ze kan, volgens haar ouders, geen moment alleen blijven en ook dat maakt dat de dagen eindeloos en saai lijken. Haar werk in een bloemisterij, vier ochtenden per week, is de enige afleiding die ze heeft. De rest van de dagen zijn volgens een vast patroon gepland en dat hangt Sophie bij tijd en wijle vaak flink de keel uit. Door een opmerking van Jacobien, de bloemiste voor wie ze werkt, gaat Sophie nadenken. Tijdens de gesprekken met haar psychiater komen ook stukje bij beetje herinneringen boven en mede daardoor gaat ze in het verleden graven. Van datgene wat er in Amsterdam gebeurd was, kon ze zich niets meer herinneren, maar nu begint opeens de twijfel toe te slaan: wat is er tien jaar eerder nou eigenlijk precies gebeurd en is zij er wel schuldig aan?    

Het verhaal in Stille wateren is opgesplitst in het ‘heden’ en ‘Toen’, dat Sophie’s tijd in Amsterdam tien jaar eerder beschrijft en dat in drie subverhalen uiteen wordt gezet: dat van Sophie, van Annet (met wie Sophie een woonruimte deelt) en van Willem, de vriend van Annet. Deze twee tijden lopen door elkaar heen en naarmate het verhaal vordert komen er steeds meer antwoorden op alle vragen.    

Annet is qua personage het tegenovergestelde van Sophie. Sophie ligt vaak hele dagen in bed, voelt zich dikwijls neerslachtig, laat haar studie versloffen en weet niet hoe ze contacten met anderen moet leggen; heeft daar eigenlijk ook niet echt behoefte aan. Annet spreekt veel met vrienden en vriendinnen af, ze is een sociaal iemand en neemt haar studie serieus. Ze heeft een vriend, Willem, maar uiteindelijk komt deze relatie op een vervelende manier tot een einde. Annet probeert er alles aan te doen om Sophie te veranderen en haar onder de mensen te brengen, maar dat lukt haar niet. Van de tegenstelling tussen deze twee wordt goed gebruikt gemaakt in het verhaal.    

De beklemmende sfeer tussen Sophie en haar ouders is door Eva Nagelkerke knap beschreven. Je voelt als lezer duidelijk dat Sophie’s ouders hun leven voor haar opofferen. Sophie voelt zich hierdoor weer schuldig en durft dan ook weer niet tegen haar ouders in te gaan. Af en toe kan ze de hele gang van zaken niet meer aan, maar na een confrontatie voelt ze tóch altijd weer de noodzaak haar verontschuldigingen aan te bieden. ‘Sorry’ is dan ook een woord dat héél vaak gebruikt wordt.    

De ontknoping laat lang op zich wachten. Nagelkerke bouwt de spanning op en laat de lezer op diverse gedachten hinken. Diverse scenario’s met betrekking tot het gebeurde in Amsterdam blijven open tot het laatste moment. De plot laat je als lezer dan ook van de ene in de andere verbazing vallen. Nauwelijks bekomen van de ene onthulling, dient de volgende zich alweer aan. Een indringend, meeslepend en aansprekend verhaal, goed opgebouwd, interessante personages en een einde dat inslaat als een bom!