Een verhaal met een boodschap

In zwarte ziel laat Angelique Haak rechercheur Jennifer Brugman weer als hoofdpersoon fungeren, net als in haar vorige boeken Een nieuw begin en Uitgeschakeld. 

De vriendinnen Mirjam en Saskia doen een lugubere ontdekking als ze een reistrolley openen die ze in de Maas hebben gevonden. Jennifer en haar partner Ricardo (zowel beroepsmatig als privé), gaan naar de plaats delict en treffen daar een onvoorstelbare vondst aan. Samen met hun collega’s gaan ze aan de slag met deze gruwelijke zaak. Al vrij snel weten ze wie het slachtoffer is: een meisje van rond negen of tien jaar oud. Maar dan begint de ellende pas goed. Ze krijgen totaal geen medewerking; niet van familieleden, maar ook niet van de ingeschakelde instanties en dat frustreert het onderzoek enorm. Daarbij krijgen ze ook nog te maken met de verdwijning van een ander meisje.

Gezien het feit dat teamchef Martin van Vliet al in een eerdere vergelijkbare situatie gebruik heeft gemaakt van een medium, stelt hij aan het team voor dit nu weer te doen. Hij vraagt Evie Smit, die toezegt mee te willen werken. Ondanks de scepsis binnen het team en het feit dat ze weinig tot geen vooruitgang boeken met het onderzoek, blijft Evie erbij betrokken. En dan zorgt een foto opeens voor een doorbraak. Een doorbraak waarin Evie een grote rol speelt.

Het verhaal in Zwarte ziel beslaat enerzijds het politieonderzoek naar de vondst van een slachtoffer in de Maas en de verdwijning van nog een meisje. Anderzijds is er ook veel aandacht voor het privéleven van Jennifer en (in mindere mate) dat van Ricardo en Evie. Allen krijgen het broodnodige voor hun kiezen en dat gaat ze niet in de koude kleren zitten. Haak weet dit alles treffend te verwoorden in een aansprekend verhaal, dat bij de lezer niettemin schokkend binnen komt.

Het psychologische deel van het verhaal is meteen de sterkste kant. Met name het privéleven van Jennifer heeft impact op haar doen en laten in dit boek. Zoals het feit dat ze haar bijna eenjarige dochtertje steeds achter moet laten bij de oppas, wat haar moeilijk valt. Als Evie haar dan ook nog eens met haar ‘bevindingen’ confronteert, komt alles wel heel dichtbij.

Het verhaal over de meisjes en alles wat zij in hun jonge levens al hebben meegemaakt behoorlijk heftig. Als lezer realiseer je je dat dit verhaal gemakkelijk echt gebeurd zou kunnen zijn en het daarom vraagt Haak in haar nawoord open te blijven staan voor elkaar, signalen tijdig op te vangen en (in plaats van onze ogen te sluiten) in actie te komen wanneer dat nodig is. Een oproep die eigenlijk niet gedaan zou moeten worden, maar die helaas toch nog steeds nodig blijkt te zijn en dat is een triest gegeven. Wellicht dat Zwarte ziel in dit geval tóch een eyeopener zou kunnen zijn.

Zwarte ziel is een boek dat je aan het denken zet. Het boek is een goede mix tussen problemen op werk- en privégebied en, na de eerste twee verhalen, leer je Jennifer en Ricardo verder kennen. In haar gebruikelijke makkelijke taalgebruik zet Haak weer een puik derde deel neer met Jennifer als een menselijke en aansprekende hoofdpersoon. Zal er nog een vierde deel volgen?