Geen boek voor een échte thrillerliefhebber

In aanloop naar de Winterspelen in Pyongyang is het onderwerp van dit boek (deels) actueel. Na een boek over de Tour de France waarin doping en matchfixing de onderwerpen zijn, richt Inge Duine in haar tweede boek Op glad ijs nu haar pijlen op de Olympische Winterspelen en een dreigende terroristische aanslag.

Jennifer Rose heeft haar schaatscarrière wegens een blessure moeten beëindigen. Ze is wel als commentator bij de schaatswedstrijden van de dames actief. Haar vriend, ijshockeyer Mike Parker, doet wel mee aan de Spelen van 2002 in Salt Lake City, zij het voor de laatste keer. Thuis bij de ouders en de broer van Mike wordt er naar de openingsceremonie gekeken. De Spelen zijn beladen omdat de terroristische aanslagen van 5 maanden eerder in New York (9/11) nog vers in het geheugen zitten. Twee Dagen na de openingsceremonie heeft Jennifer een gesprek met Robert, de broer van Mike. Hij vertelt haar dat er een vrouw vermoord is en dat er op haar bovenlichaam een tatoeage van de Olympische ringen stond met daaronder de tekst “Uncle Sam killed me”. Aan deze moord wordt echter op geen enkele manier ruchtbaarheid gegeven en Jennifer denkt dan ook dat Robert, die na zijn terugkeer als militair uit Koeweit een tijdlang geplaagd is door waanideeën en nog steeds medicijnen gebruikt, zich dit alles verbeeldt mede omdat hij ook melding maakt van het feit dat “ze” een aanslag willen plegen. Maar naarmate de tijd verstrijkt en ze steeds meer aanwijzingen krijgt dat er écht iets te gebeuren staat, weet Jennifer niet meer wie ze moet geloven of vertrouwen. 

De hoofdstukken waarin het verhaal over de Olympische Spelen wordt verteld, worden afgewisseld met cursief gedrukte hoofdstukken waarin door ‘iemand’ melding wordt gemaakt van een aanslag. Deze hoofdstukken zijn overwegend herhalend qua inhoud. Dit geldt eigenlijk ook voor het eerste deel van het verhaal waarin er eigenlijk niet zo veel gebeurt. Pas tegen het einde komt er wat actie en vaart in het verhaal. In de laatste hoofdstukken doet Duine uit de doeken hoe de zaak in elkaar zit, wat de bedoelingen waren en wie er achter het hele plan zaten. En dat is nogal verrassend te noemen. Duine zet je namelijk gaandeweg het verhaal een aantal keren op een verkeerd spoor. De plot is goed doordacht en uitgewerkt, zij het zonder noemenswaardige spanning.

En dat is eigenlijk iets dat voor het hele boek geldt: échte spanning is niet of nauwelijks aanwezig. Het grootste deel van het boek vormt de aanloop naar de verwachte climax die uiteindelijk niet echt wordt bereikt. Een gemiste kans. De personages kennen weinig diepgang. Ze zijn wel allemaal functioneel. Jennifer is op momenten nogal goedgelovig en naïef. Ze wordt vaak op het verkeerde been gezet omdat ze meer haar gevoel dan haar verstand volgt. Ze reageert niet altijd op een manier die geloofwaardig overkomt. Maar in zijn algemeenheid komen de personages niet echt tot leven en daardoor spreken ze ook niet genoeg tot de verbeelding van de lezer.

Het onderwerp en het idee achter het verhaal zijn niet slecht, maar qua uitwerking had er veel meer in kunnen zitten. Zeker door er een grotere spanningsopbouw in te brengen en de plot in de geest van dit gegeven meer uit te werken. Ook nu weer zie je dat er een té groot gedeelte van het verhaal ‘opgeofferd’ wordt om naar de plot toe te werken om vervolgens deze plot met een paar hoofdstukken af te doen.

Voor liefhebbers van de wintersporten kan dit een leuk boek zijn, mede omdat er hier en daar verslag wordt gedaan van wedstrijden en melding wordt gedaan van resultaten, maar voor de echte thrillerliefhebber zal dit boek waarschijnlijk niet aan de verwachtingen voldoen.