Zoals zovele schrijvers situeert Aspe ook ditmaal zijn plot in een actuele context van neonazisme, terrorisme en extreem rechtse partijen. Je moet een beetje vertrouwd zijn met de Belgische situatie wil je alle links een beetje kunnen volgen. Hij maakt regelmatig gebruik om zijn 'kritiek' los te laten op het gebeuren. Op blz 107 brengt hij met enige zelfspot en zelfverheerlijking ode aan zichzelf: 'een onbekende misdaadauteur Pieter Aspeslagh'. Hij geeft ook iets weg over wat een politieroman kan zijn: 'In een moderne politieroman mag volgens kenners het toeval geen rol spelen, in de realiteit is het vaak anders.'
Aspe wil dat men het boek kan volgen zonder zijn dertien vorige werken te moeten lezen. Maar hij houdt gelukkig de reflecties over het voorgaande leven van zijn personnages voldoende kort. Het stoort niet. De evolutie van het verhaal geeft enkele wendingen die je niet verwacht. Ik vind dat Aspe hierop is vooruitgegaan. De vrouw van Van In speelt in dit verhaal meer op de achtergrond. Vorige boeken was zij erg aanwezig. Maar de achtergrond is duidelijk getekend. Tot op het einde waar Van In de grote held is wanneer hij een gijzeling oplost. Voor mij is het boek vier sterren waard.