Pijnlijk eerlijk en prachtig

De romanschrijver is tijdens de laatste levensfase van zijn moeder niet alleen de zoon die haar begeleidt naar het einde, maar tegelijkertijd wordt hij ook haar biograaf. Aan de hand van gesprekken, brieven en herinneringen, wordt haar geschiedenis van een eeuw beschreven. Haar jeugd als boerendochter, het vertrek en de jaren in Indonesië, terug in Nederland, de oorlogen, partners en kinderen. De zoon worstelt zichtbaar met de lastige, eigenzinnige, moeilijk te doorgronden vrouw die zijn moeder is. Je leest de woede, het onbegrip, de onbeantwoorde vragen en de frustratie daarover, tussen de regels door. Gelukkig is er altijd weer de humor die het draaglijk houdt. ... En de liefde. Zoals hij zelf zegt:' Ik ben nog steeds een aanhankelijke zoon op zoek naar een liefhebbende moeder.'

Adriaan van Dis schrijft beeldend, confronterend en kiest zijn woorden zorgvuldig en gedoseerd. Met name de passage met de brief van Carl, waarin verteld wordt over de aanleg van het spoor, is  indrukwekkend, gruwelijk en aangrijpend. De moeite waard om dit boek te lezen.