Eerlijk gezegd ben ik nooit echt de grote boekenliefhebber geweest maar als er een genre was dat mij steeds opnieuw kon bekoren dan was het wel het thrillergenre. Ik ben een hele tijd volledig verslaafd geweest aan de boeken van Pieter Aspe. Toch vond ik De Midasmoorden minder dan alle andere boeken.

Volgens mij heeft het thema hier uiteraard wat mee te maken. Het boek vertelt het verhaal van een Duitser. Zijn geschiedenis is bijzonder zwak geschetst en slecht uitgewerkt en je moet al een rasechte germanist zijn om je niet te verliezen aan de vele verwijzingen. Het is vrij verwarrend.

Uiteindelijk wordt het standbeeld van Guido Gezelle opgeblazen. Dit kon even voor wat vertier zorgen maar het is niet genoeg om dit boek te laten uitgroeien tot een klassieker. Heel wat spanningselementen komen niet tot zijn recht in dit verhaal. Pieter Aspe heeft het duidelijk al beter gedaan. Hij lijkt wel een schim van zichzelf.

Het einde biedt weinig beterschap. Gedurende het hele verhaal denk je dat het beste stuk nog moet komen, maar helaas blijft dat weg. Het verhaal eindigt in een cliché. Zoals ik al zei ben ik een grote fan van thrillers zowel in de literatuur als in de filmindustrie. Het einde van De Midasmoorden is beslist niet nieuw en duidelijk gestolen van andere boeken.

Bijzonder ontgoochelend. Als u dit boek in de winkelrekken ziet staan zou ik hem vlug achter een ander steken. Zo doe je je medemens een groot plezier.