Iets met obelisken

Naar aanleiding van een leesfragment en het feit dat het een debuut is, sloot ik me aan bij de leesclub over deze roman.
Ik had geen duidelijke verwachting van het boek, vooral omdat ik Arjen helemaal niet kende (dacht ik toen ik me inschreef). Maar ik vond de titel intrigerend en toen ik het leesfragment las, dacht ik 'dit smaakt naar meer'. Dus eigenlijk kun je stellen dat ik wel iets verwachtte, namelijk een leuke leeservaring, en aan die verwachting heeft Arjen zeker voldaan. Dat de leesclub zich vervolgens zo geweldig goed en mooi ontwikkelde, was een enorme kers op de taart!

De debuutroman van Arjen gaat over zijn vriendschap met Thomas Blondeau - in het boek heet hij Tomas zonder h - en de rouwverwerking omtrent diens onverwachte en veel te vroege dood.
Dat de dood eveneens een enorme rol zou gaan spelen binnen de leesclub, hadden we geen van allen kunnen bevroeden, maar het heeft de leeservaring verrijkt. Zeker drie leden, waaronder ik, kregen kort na elkaar helaas te maken met het overlijden van dierbaren. Een van mijn leesclubgenoten schreef: 'Dat dit boek ook gekoppeld wordt aan mijn eigen rouwe rouw had ik niet verwacht.' De waarheid als een koe…

Het is in zekere zin een heel rommelig boek. Arjen springt constant heen en weer in de tijd en van plek naar plek. Er zit (volgens mij) geen keiharde regelmaat of ritme in, maar ik ervoer dat niet als storend. Integendeel, ik vond de opbouw ergens ook heel logisch. Het tempo etc beviel me goed, evenals de samenhang. Zijn taalgebruik spreekt me aan, enkele zinnen zelfs heel erg, bijvoorbeeld: ‘Ik houd er niet van om te ontbijten te midden van vreemden, als je gezicht nog niet klaar is voor de voorstelling van de dag, als je haar nog slaapt en je wangen nog de rimpels van de lakens tonen. Het is te intiem.’
De zelfanalyse van Arjen moet tevens genoemd worden, die is erg sterk (voor zover wij dat kunnen beoordelen).

Arjen neemt het in zijn roman niet zo nauw met de werkelijkheid en verheft zijn relaas tot een fictief verhaal. Dit vind ik goed gekozen. We ervaren de werkelijkheid allemaal op onze eigen manier. Dit geldt zeker voor vriendschappen en de bijbehorende emoties. Hij strooit met al dan niet gefingeerde feiten over zijn vriendschap met T(h)omas, de geschiedenis en plaatsen. Sommige dingen zijn waar, sommige dingen niet. Ik heb ze niet nagezocht, want het stoorde me niet. Hij zegt er zelf over ‘Ik geef toe dat ik vaak dicht langs de werkelijkheid scheer, maar het enige belangrijke waargebeurde feit is dat m'n beste vriend doodging‘.

Wat me intrigeert: ik kan die titel maar niet onthouden! Het blijft steeds maar ‘Iets met obelisken’. Waarom lukt me dat nou niet?

Er staan een paar storende tik- en taalfouten in het boek, die door goed redigeren makkelijk voorkomen hadden kunnen worden. De uitvoering echter vind ik heel mooi, het gebruikte papier voor omslag en binnenwerk, het lettertype, de bladspiegel, het beeldmateriaal, ik vind het allemaal goed gekozen. Op zich had ik wat minder met de foto’s in het boek, maar ze zaten me ook niet in de weg.

Normaal gesproken zou ik een boek dat taaltechnisch hier en daar rammelt geen 5 sterren geven, maar in dit geval, omdat het door meerdere oorzaken beklijft, doe ik het toch. Ik verwacht namelijk dat ik de komende jaren nog vaak zal terugdenken aan dit boek, niet eens zozeer om wát Arjen schrijft, maar om alles wat daardoor is losgemaakt. In die zin vind ik dit dus een geweldig boek.

Al met al een indrukwekkende ode aan een vriend.

In Egyptisch zand
overdenkt een boezemvriend het
enorme gemis