1 + 2 = 3 sterren

Niet eerder las ik iets van de hand van Jente Posthuma, in ieder geval niet bewust. Zelfs de sneak preview had ik niet gelezen. Dus ik begon volledig blanco aan ‘Waar ik liever niet aan denk’ en wat een dubbel gevoel heb ik erover na lezing.

Het onderwerp is heftig. De broer van een tweeling heeft zelfmoord gepleegd en zijn zus moet leren omgaan met het feit dat hij haar heeft verlaten. Maar ze zal ook moeten accepteren dat hun relatie kennelijk niet zo goed was als zij dacht.

De (bij)namen Een en Twee zijn verzonnen door Een, de broer. Daarmee heb je al een eerste indicatie van hoe de verhoudingen liggen. Hij is degene die alles bepaalt, tot zijn zelfgekozen einde aan toe. Hij bepaalde ook hoe de relatie met zijn zus werd vormgegeven. Althans, we zien dit door haar ogen. Zij had weinig tot niks in te brengen én schikt zich daarnaar. Tegelijkertijd kroop en kruipt ze ogenschijnlijk graag in de slachtofferrol en viert haar ellende bot op haar partner Leo.
“Misschien moet je maar gewoon in het huis van je broer gaan wonen, zei Leo. Hij is nu tweeënhalf jaar dood en nog steeds ben je daar vaker dan hier. Hoe vaak moet je die dagboeken nog lezen?”

IJzersterk aan het boek vond ik de schrijfstijl. Hoe minder hoe beter gaat hier heel goed op. De hoofdstukjes zijn kort en de teksten kunnen niet verder meer worden uitgekleed, maar zijn tegelijkertijd heel volledig. Razendknap is het gebruik van de ‘cliffhangers’. Hiermee wordt de narigheid benadrukt en tegelijkertijd heeft het een kalmerende werking. Je wordt weer even teruggebracht naar het normale leven. Het hoofdstukje met bovenstaand citaat wordt als volgt afgesloten: “Ik heb er genoeg van! riep hij. Het is klaar. Kom bij me terug of blijf lekker daar. Kies maar. Hij zag eruit alsof hij op het punt stond een gat in de deur te schoppen. Even deed hij me denken aan mijn broer. Toen pakte hij zijn shirt van de grond en rook eraan.”

Waar ik niet mee uit de voeten kon, waren de vele verwijzingen en ‘uitstapjes’ die Jente zich veroorlooft. Naar o.a. WOII, de aanslag op de Twin Towers en Bernie Madoff. Ik ben al niet zo’n tussen de regels doorlezer, maar in dit geval zie ik de meerwaarde zeker niet. Het kwam allemaal heel geforceerd/gekunsteld op me over. Dit heeft ertoe geleid dat ik niet verder kom dan de 3 sterren die zijn verdiend door de schrijfstijl.