Te veel uitgebeend

Krimp gaat over Line, dochter van een restauranteigenaar in Den Haag. Als haar vader 80 wordt, kijkt ze terug op haar eigen leven, dat tot dan toe niet bepaald over rozen is gegaan.

Line is een belangrijk deel van haar leven onderdrukt. Eerst en vooral door haar vader, die haar probeert te veranderen in iets wat ze niet is, in het bijzijn van gasten denigrerend konijntje noemt en haar roemt om haar afwaskwaliteiten. Ze moet allerlei sporten en hobby's proberen, om elke keer helaas te moeten concluderen dat ze er niet in uitblinkt. Vermoedelijk is het allemaal uit onmacht van haar vader, haar moeder is niet in beeld.
Op haar 15e wordt ze, zonder enige mentale voorbereiding, het huis uit gezet. Ze vervalt in de kleine criminaliteit, gaat uit stelen in opdracht van anderen.

Dan komt ze Rick tegen. Hij onderdrukt haar op een andere manier en hij sleept haar dieper mee de criminaliteit in. Er is geen ontsnappen aan voor haar. Hij leert haar onder meer hoe je met wapens moet omgaan, hoe je bedrijven en mensen berooft en hoe je ervoor zorgt dat je je slachtoffers niet als mensen ziet. Als Rick de bak in draait, probeert hij haar te chanteren door middel van brieven etc, want hij wil dat ze bij hem op bezoek komt en op hem wacht tot hij weer vrijkomt. Dat ze dat allebei weigert, vind ik opmerkelijk en bewonderenswaardig. Daar ligt m.i. het omslagmoment dat ze haar leven in eigen hand gaat nemen.

Eigenlijk is Krimp het verhaal van schrijfster Justine Le Clercq zelf. Ze maakt veel gebruik van flashbacks. Er is geen wisselend vertelperspectief, we blijven stug bij Lina. Het tempo ligt erg hoog. Korte zinnen, weinig wollig taalgebruik. Ritme heb ik niet echt kunnen ontdekken. De lengte van de hoofdstukken valt op, soms heel kort, soms wat langer. De woordkeus/opbouw van zinnen vind ik goed, er staan mooie zinsneden in, zoals 'Hoe ik mijn ziel oprolde en vertrok.' Ergens in het boek zit een onverwachte uitbarsting over vrouwen, gegoten in een pleidooi dat Line op haar werk houdt. Zo snel als het stukje opkomt, is het ook weer verdwenen. Een oprisping die niets toevoegt.
De bladspiegel en het lettertype vind ik prettig. Het omslag blijf ik lelijk vinden. Als me de vraag niet was gesteld of ik een boek met zo'n omslag zou pakken, had ik het inderdaad niet gepakt.

Tot slot is Justine te veel doorgeschoten in het uitbenen van de tekst. Er is zo vreselijk weinig overgebleven dat er alleen maar meer en meer vragen worden opgeroepen en losse eindjes worden gecreëerd. Is het restaurant van haar vader echt zo succesvol? Waarom werkt hij dan nog op zijn 80e? Ook de afwezigheid van de moeder speelt geen grote rol, er wordt nauwelijks aandacht aan besteed. Line stelt zich geen vragen over waar haar moeder is, of waarom ze er niet is. De vragen die ik juist belangrijk vind om het verhaal te kunnen doorgronden, te begrijpen. Daarbij kan ik me werkelijk niet voorstellen dat een kind zich die vragen niet stelt.

Nou vind ik weinig tekst en (enkele) losse eindjes normaal gesproken niet zo'n probleem, maar in Krimp is het wel heel erg. Zo erg dat ik het maar twee sterren toeken...