Een vliegende start met een telleurstellend plot

Surprise me is een standalone roman van de hand van Sophie Kinsella. Bekend van haar vaak romantische boeken over alleenstaande vrouwen die niet zo goed zijn in het spel van de liefde. In Surprise me leren we echter een getrouwd stel kennen, Sylvie en Dan. Ogenschijnlijk hebben ze alles mee. Na tien jaar huwelijk hebben ze een huis, een prachtige tweeling en een fijn leven samen.  

Als Sylvie en Dan op afspraak moeten komen bij een verzekeringsarts om een fitheidstest te laten doen krijgen ze het nieuws dat ze beide kerngezond zijn en waarschijnlijk een lang en gezond leven tegemoet gaan. Het stel is blij, maar als de arts tussen neus en lippen door nog even noemt dat ze met hun levensverwachting nog zo’n 68 jaar huwelijk voor de boeg hebben slaat de stress toe. Nog 68 jaar elke ochtend wakker worden naast elkaar, hoe houden ze dat spannend? Om te zorgen dat de sleur niet in hun huwelijk kruipt besluiten ze verrassingen voor elkaar te gaan verzinnen. Maar als deze verrassingen meer boven water brengen dan bedoeld en donkere geheimen uit het verleden doen opborrelen, beginnen de twee zich af te vragen of dit wel zo’n goed idee was…

Het boek begint zoals we van Kinsella gewend zijn. Met veel humor en een luchtige schrijfstijl wordt het verhaal ingeleid. Je zit er als lezer snel in en wilt dan graag verder lezen. Maar al gauw neemt die drang af. Het verhaal vertraagt waardoor je het snel weg legt. Halverwege het boek trekt het tempo van het verhaal echter weer aan en wekt het weer de interesse.  

De karakters zijn fijn om over te lezen. Dan komt over als een lieve man die weloverwogen beslissingen neemt waarbij hij altijd zijn gezin in het achterhoofd houdt. Sylvia is op zich een prettig persoon vanuit wie het boek geschreven is. Ze is een fijne moeder en haar gedachtegang is duidelijk te volgen. Haar relatie met haar vader is echter problematisch te noemen. Hij is voor haar een held, maar zo’n grote held dat het een beetje eng wordt. Hij gaat voor alles en iedereen en kan in haar ogen niets fout doen. Iets wat na enige tijd obsessief en vervelend wordt.  

Richting het einde van het boek, wanneer het plot vordert, blijkt er toch een stuk meer achter het verhaal te zitten. Kinsella probeert hiermee het typische feelgoodgevoel te overstijgen, wat maar mondjesmaat lukt. De plottwist komt wel erg op het laatste moment en er wordt heel veel informatie in de laatste pagina’s gepropt waardoor het wat rommelig wordt en het plot niet blijft hangen nadat je het boek dichtgeslagen hebt. Jammer, na een toch wel veelbelovende start van het verhaal kan de rest van het boek deze verwachtingen niet waar maken.