Lezersrecensie
Literaire Japke-d-Bouma
Als oud-functionaris van een hogeschool weet ik hoe het eraan toe kan gaan in zo’n logge ambtelijke organisatie. Dit boek heb ik met pijnlijke herkenning gelezen. Soms schaterlachend. Een literaire Japke-d-Bouma!
De schrijver legt puntig en geestig formulerend de vinger op de zere plekken. De eindeloze vergaderingen waarin allerlei mensen zomaar aanschuiven en waarin heel veel gepraat wordt maar weinig besloten. Het o zo herkenbare gedoe in kantoortuinen met overlast van luidruchtige collega’s die in die tuin allemaal hun ‘vaste flexplek’ hebben. En wie kan na lezing van dit boek nog serieus praten met agile-adepten die met dodelijke ernst zeggen ‘de kunst’ te verstaan van het ‘maximaliseren van werk dat niet gedaan wordt’?
De hoofdpersoon, projectleider Jackie, observeert de cultuur van een moderne organisatie door een satirische bril. En ze registreert het allemaal met een scherp pennetje in een soort dagboek. Het resultaat van Jackie’s observaties is inderdaad zoals het omslag vermeldt: onthutsend, hilarisch, herkenbaar.
Maar De projectleider is in mijn ogen meer dan dat. De lezer krijgt verschillende spiegels voorgehouden. Eerst de lachspiegel van herkenning: o ja, zo gaan we dus op kantoor met elkaar om, met dat tenenkrommende kantoorjargon. Dan volgt de pijnlijke spiegel van de hypocrisie: politieke spelletjes en overdreven politiek correct woke-gedrag. Maar pas echt schrijnend wordt het als in het tweede deel het coronavirus ‘alles in een ander licht zet’. Dan kijk je als lezer ineens in een nachtspiegel naar de wereld van de verpleeghuizen ten tijde van corona. Die spiegel is nog het meest confronterend. Want dan pas zien we echt vlijmscherp hoe in een grote ambtelijke organisatie heel veel tijd en geld verspild wordt aan veel gedoe om niks, terwijl in de verpleeghuizen verzorgenden ternauwernood het hoofd boven water kunnen houden, met minimale middelen moeten werken, zichzelf ‘beschermend’ met ‘beschermingsmateriaal’ van de bouwmarkt. Wie die onthutsende passages leest, kan alleen nog beschaamd grijnslachen. Au!
De schrijver legt puntig en geestig formulerend de vinger op de zere plekken. De eindeloze vergaderingen waarin allerlei mensen zomaar aanschuiven en waarin heel veel gepraat wordt maar weinig besloten. Het o zo herkenbare gedoe in kantoortuinen met overlast van luidruchtige collega’s die in die tuin allemaal hun ‘vaste flexplek’ hebben. En wie kan na lezing van dit boek nog serieus praten met agile-adepten die met dodelijke ernst zeggen ‘de kunst’ te verstaan van het ‘maximaliseren van werk dat niet gedaan wordt’?
De hoofdpersoon, projectleider Jackie, observeert de cultuur van een moderne organisatie door een satirische bril. En ze registreert het allemaal met een scherp pennetje in een soort dagboek. Het resultaat van Jackie’s observaties is inderdaad zoals het omslag vermeldt: onthutsend, hilarisch, herkenbaar.
Maar De projectleider is in mijn ogen meer dan dat. De lezer krijgt verschillende spiegels voorgehouden. Eerst de lachspiegel van herkenning: o ja, zo gaan we dus op kantoor met elkaar om, met dat tenenkrommende kantoorjargon. Dan volgt de pijnlijke spiegel van de hypocrisie: politieke spelletjes en overdreven politiek correct woke-gedrag. Maar pas echt schrijnend wordt het als in het tweede deel het coronavirus ‘alles in een ander licht zet’. Dan kijk je als lezer ineens in een nachtspiegel naar de wereld van de verpleeghuizen ten tijde van corona. Die spiegel is nog het meest confronterend. Want dan pas zien we echt vlijmscherp hoe in een grote ambtelijke organisatie heel veel tijd en geld verspild wordt aan veel gedoe om niks, terwijl in de verpleeghuizen verzorgenden ternauwernood het hoofd boven water kunnen houden, met minimale middelen moeten werken, zichzelf ‘beschermend’ met ‘beschermingsmateriaal’ van de bouwmarkt. Wie die onthutsende passages leest, kan alleen nog beschaamd grijnslachen. Au!
4
Reageer op deze recensie
