Vlot en voorspelbaar

Dageraad boven boete - Suzanne Collins

Na de originele trilogie rond de Hongerspelen is Collins nu bezig aan een serie prequels, om zo extra achtergrondinformatie te geven rond personages. Wat in het vorige deel president Snow centraal stond, is de beurt nu aan publiekslieveling Haymitch. Zijn optreden tijdens de 50e Hongerspelen, met daarin twee keer zoveel deelnemers, worden vlot, maar voorspelbaar geschreven.

Doordat er steeds nieuwe ontwikkelingen zijn, laat het boek heerlijk weg. Je wordt het verhaal in gezogen en als lezer wil je doorlezen. De schrijfstijl helpt hier ook bij, het zijn korte zinnen waarin alles wordt beschreven vanuit het perspectief van Haymitch. Dit zorgt ook meteen het eerste minpunt. Of het door de schrijfster komt of de vertaling, het is gewoon niet zo goed geschreven. De zinnen zijn vlak, simpel en haast kinderlijk. Het overschot aan slecht geschreven, of vertaalde, liedjes hielp ook niet mee.

Het tweede minpunt is de oppervlakkigheid en voorspelbaarheid van het hele verhaal. Alle grote personages van de trilogie moeten er per se bijgehaald worden. Hierdoor wordt het een feest van herkenning, maar zorgt er vooral voor dat het ongeloofwaardig is. Alle rebellen zijn blijkbaar al 25 jaar geleden gestart met hun verzet, maar zullen moeten wachten op Katniss Everdeen.
Daarnaast is president Snow met zo erg als in de Hongerspelen, maar niet echt verrassend meer. Zijn gruweldaden zie je ver van tevoren aankomen.

Ten derde is er eigenlijk geen diepgang te vinden in de ontwikkeling van personages. Haymitch begint als verliefde, rebelse tiener en eindigt zoals we van tevoren al weten. Alle deelnemers zijn bijfiguren wie enige taak lijkt om dood te gaan. Dit gaat zo vlot dat met geen enkel persoon een band wordt opgebouwd, hun einde is niet verrassend en niet ontroerend.

Uiteindelijk zitten er her en der nog wat leuke vondsten in het verhaal, maar dat is nimmer genoeg om alle minpunten goed te maken.