Het dagboek van Henny Gazan

Na het overlijden van hun ouders, vinden Dieuwertje Blok en haar twee zussen kladblaadjes en schriftjes van hun moeder. De schrijfsels blijken een oorlogsdagboek van hun moeder te zijn. De Joodse Henny Gazan schreef van 1939 tot 1942 in haar dagboek wat haar in het dagelijks leven allemaal bezig hield. Henny is een slimme en vrolijke meid van 16 jaar. Haar leven draait om lol maken met haar vriendinnen, dansavondjes en jongens. Henny is om de haverklap verliefd. De oorlog lijkt in haar leven ver weg te zijn. Wanneer Henny in 1942 onder moet duiken, stopt ze met schrijven. Door in het verleden van haar moeder te duiken leert Dieuwertje niet alleen haar moeder, maar ook zichzelf beter kennen.

Net als haar moeder is Dieuwertje een bezig bijtje. Naast presentatrice is ze ambassadeur van de hartstichting, al meer dan 20 jaar vrijwilligster voor Vluchtelingenwerk en zet zich ook in voor het Wereldnatuurfonds. Maar Dieuwertje doet nog meer. Een aantal jaren terug begon ze met schrijven, ze bewerkte een heel mooi sprookje, 'Prins van Oranje'. Ook is ze altijd actief tijdens de Nationale Voorleesdagen en heeft ze meer dan 70 luisterboeken ingesproken! Dit boek las Dieuwertje voor samen met haar zus Tessel.

In elk oorlogsboek wat ik lees, kom ik weer nieuwe dingen tegen. Zo is er in dit verhaal veel aandacht voor het Lloyd Hotel in Amsterdam. Ik had nooit eerder van dit vluchtelingenkamp gehoord. Henny en haar vriendinnen brachten hier veel gezellige dansavondjes door en sloten vriendschap met enkele vluchtelingen. Toen het Lloyd Hotel (gebouwd door scheepsvaartmaatschappij Koninklijke Hollandsche Lloyd) failliet ging, kwam het in handen van de gemeente Amsterdam. Na de Kristallnacht in 1938 bood het hotel onderdak aan vele Duitse Joodse vluchtelingen. De grote eetzaal en de slaapzalen waren een goed onderkomen. De vluchtelingen zaten er niet opgesloten. Wel hadden ze toestemming nodig om het hotel te verlaten voor een wandeling, boodschap of familiebezoek. Een jaar later moest het hotel worden ontruimd. Vele vluchtelingen vertrokken naar kamp Westerbork.

Het verhaal beoordeel ik met drie sterren. Maar omdat het boek er zo ontzettend goed verzorgd uitziet, krijgt het er nog een ster bij. Naast de vele familieportretten staan er ook veel foto's van brieven, toegangskaartjes en documenten in het boek. Er is ook veel aandacht besteed aan kleur. Elk nieuw hoofdstuk wordt voorafgegaan door een wijnrode pagina. Het boek is gedrukt op dik en stevig papier, wat het zeer geschikt maakt om veelvuldig te worden uitgeleend in de bibliotheek of boekenruilkast. Het verhaal wat Dieuwertje over haar moeder vertelt is zwart afgedrukt, de stukken uit Henny's dagboek hebben blauwe letters. Dat is heel overzichtelijk. Hoewel het verhaal geen oorlogsgruwelen bevat, bezorgde de laatste bladzijden me weer dat bekende kippenvelmoment. Dieuwertje sluit haar verhaal af met een stamboom van haar familie en een monument voor alle mensen die in het verhaal voorbij komen. Onder veel namen kwamen stonden die verdomde plaatsen weer vermeld; Auschwitz, Sobibor, Monowitz, Bergen-Belsen, Maunthausen.......