Realistisch en vermakelijk

Frits Akkermans is pr-medewerker bij het bouwbedrijf van zijn jeugdvriend Johan Visser. Hij is vertrouweling van Johan, voert klusjes uit die eigenlijk niet tot zijn taak behoren en heeft toegang tot alle documenten, administratie, etc. van Johans bedrijf. Steeds meer komt Frits erachter dat het allemaal niet zuiver op de graat is en besluit als klokkenluider alles openbaar te maken. Maar voor hij daar de kans toe krijgt, raken Johan en zijn compagnon betrokken bij een ongeluk met fatale gevolgen. Frits besluit zijn hachje te redden, maar of hij daarmee wegkomt?

De Mercuriustapes  laat zich gemakkelijk vergelijken met een gerecht. Het laat zich prima smaken, je hebt lekker gegeten, niks mis mee, maar mist een uitgesproken smaak. Zo ook met dit boek. Het leest lekker weg, je leest het boek in één ruk uit. Aanvankelijk komt het verhaal langzaam op gang. Pakweg het eerste kwart vraag je je meermaals af waar het verhaal heen gaat, of het een vertelsel is, een waargebeurd verhaal, een spannend verhaal of een echte thriller. Wie doorleest wordt beloond met een vermakelijk verhaal. Heel spannend wordt het niet, maar je blijft wel lezen, het weet je nieuwsgierigheid te prikkelen. Dat komt vooral door enkele technieken die Paul Weelen gebruikt om de aandacht van de lezer vast te houden. Tot ongeveer halverwege is bijvoorbeeld onduidelijk wie de ik-verteller is. Je weet wel wat zijn rol in het verhaal is, maar kent zijn naam niet. Die wordt terloops genoemd.

Het verhaal zou waargebeurd kunnen zijn, het heeft verwijzingen naar redelijk actuele gebeurtenissen, zoals de bouwfraude. Het feit dat Frits beetje bij beetje dieper betrokken raakt bij frauduleuze praktijken is realistisch. Geen hoogdravende en ingenieuze misdaden naar Amerikaanse maatstaven of maffia-praktijken die centraal staan, maar een voor Nederlandse begrippen realistische fraude.

Aan het begin van elk hoofdstuk staat de naam van een mythologische god(in) vermeld en de betekenis van deze figuur. Zoals Nemesis (godin van de wraak) en Pluto (god van de onderwereld). Het kondigt aan wat er gaat gebeuren, zonder te veel prijs te geven. Het vat het hoofdstuk als het ware samen in de vorm van zo’n mythologisch figuur. Slim gevonden van de auteur. Zo ook de vermelding ‘play’ of ‘rewind’ boven elk hoofdstuk. Deze geeft aan of het hoofdstuk zich respectievelijk in het heden of verleden afspeelt.

Met een lekker vlot leesbaar boek als De Mercuriustapes  is niks mis. Het verhaal heeft ook potentie om uit te groeien tot een spannende thriller, maar kan dat nu nog niet waarmaken. Om nog maar eens het vergelijk met het gerecht te maken: nogmaals bereiden, en dan scherper kruiden.