Verleden Heden en Toekomst verbonden

Ken je dat gevoel? Je hebt net een nieuwe auto en een paaltje geraakt. Het resultaat is een fikse deuk. Nog zeker een paar dagen gaan je gedachten elke keer terug naar dat ene moment en zou je graag willen dat je het alsnog anders kan doen. En dat gaat dus niet: uitermate frustrerend!
Dat is een beetje het gegeven van het boek ‘Voordat de koffie koud wordt’ van Toshikaza Kawaguchi. In een piepklein koffietentje in Tokio is een specifiek tafeltje dat een toegang vormt tot een andere tijdsdimensie. Als je aan het tafeltje gaat zitten heb je beperkte tijd om in die andere tijdsdimensie te verblijven. Je moet terug zijn ‘voordat de koffie koud wordt’. Je bent echter niet in staat om iets aan de situatie te veranderen. Net zo frusterend als de deuk in je nieuwe auto.

Het boek bevat 4 verhalen. Drie ervan gaan over het reizen naar het verleden. Eén gaat over een reis naar de toekomst. En als extra bonus wordt het cafeetje bezocht door iemand uit de toekomst die het ‘hier en nu’ bezoekt. Het boek lijkt symbool te staan voor het gegeven van de kwantumfysica dat er verschillende dimensies en werkelijkheden zijn die onderling met elkaar verbonden zijn in ruimte en tijd. Hoe dat precies in zijn werk gaat weet niemand. Vast niet middels een specifiek tafeltje in een piepklein cafeetje in Tokio. Maar er is op dit moment niemand die de beschrijving van Kawaguchi zou kunnen weerleggen.

In alle verhalen zit verdriet opgesloten. Mensen willen terug naar een specifiek moment in verleden of toekomst om nog iets te zeggen of uit te zoeken wat op dat moment zelf niet mogelijk was. Ondanks dat de wetten van het café zeggen dat je niet in staat zal zijn om de situatie anders te laten verlopen, lucht het de hoofdpersonen wel op en wordt er iets geheeld. Daar zit iets van troost in. Ook als het de gegeven situatie zelf niet veranderd.

Kawaguchi schrijft met een heel fijne penseel. Als lezer maak je onderdeel uit van de minimale context waarin het boek zich voor het grootste gedeelte afspeelt: een piepklein cafeetje, met maar een paar tafeltjes, een vaste crew aan mensen en een geest die die aan een tafeltje zit als poortwachter tot het verleden of toekomst (je kan alleen naar een andere dimensie als de geest naar het toilet gaat, en die gaat niet heel vaak). Als lezer voel je ook echt onderdeel van het verhaal. Het zijn slechts enkele gegevens die Kawaguchi gebruikt las context voor het verhaal, maar toch verveeld het geen moment. Knap gedaan.

Sommige stukjes in het boek hebben een wat kromme zinsopbouw en lijken niet helemaal in het verhaal te passen. Of dit komt door de vertaling of dat deze haperingen ook in de oorspronkelijke tekst zitten is niet te achterhalen. Mijn kennis van de Japanse taal laat dat simpelweg niet toe.

Een mooi boek over een zeer interessant gegeven.