De waarschijnlijkheid van alles…

De elfjarige Kemi Carter is gek op statistiek en feitjes: daarmee kan ze de wereld beter begrijpen. Die wereld komt op zijn kop te staan wanneer ze een asteroïde in de hemel ziet zweven. AMPLUS-68 heeft een kans van 84,7% om binnen vier dagen op aarde neer te storten.

Kemi’s familie vindt steun bij elkaar en telt samen af naar het einde, terwijl andere mensen gewoon naar school gaan en bij hun favoriete restaurant eten alsof er niets aan de hand is. Hebben zij dan niet door dat de wereld vergaat?

Kemi besluit een tijdscapsule te maken, zodat de dierbare dingen van haar familie bewaard blijven. De voorwerpen vertellen hoe creatief haar moeder is, hoe nieuwsgierig haar zusje kan zijn en hoe belangrijk Kemi’s vader voor haar is. Maar die tijdscapsule kan niks veranderen aan de droevige waarheid achter dit alles: Kemi moet haar angsten onder ogen zien, en afscheid nemen.

Het is nog lastig om de juiste woorden te vinden om dit boek te omschrijven. Het is mooi, verwarrend, beangstigend, verdrietig, hartverwarmend en zo kan ik nog wel even doorgaan.

Het boek bestaat uit twee delen. In het eerste deel neemt Kemi je mee in haar laatste dagen voordat de asteroïde tegen de aarde botst en de wereld daar waarschijnlijk mee vergaat.

“Het leek me wel raar om op de laatste dag van mijn leven iets te eten waar ik zo blij van werd. Dat kwam denk ik doordat de laatste dag nou niet bepaald een mooie dag zou zijn. Niet dat het einde van de wereld alleen maar droevig was. Ik moest denken aan dat woord ‘bitterzoet’, dat betekende dat iets tegelijk erg en niet erg was. Als het moest zou ik het einde van de wereld misschien precies zo beschrijven: bitterzoet. Of misschien was er een heel nieuw woord voor nodig, zoals ‘droevigmooi’.”

Het leest meteen heel fijn weg, maar de situatie is heel onwerkelijk. En dat is voelbaar bij personages. Ze maken nog nieuwe herinneringen (voor zover dat belangrijk is als de wereld is vergaan) en ze halen herinneringen op. Dat is mooi om te lezen.

Het tweede deel krijgt het boek een hele andere wending, daarover kan ik weinig vertellen. Maar het maakt indruk en het doet pijn. Daarvoor moet je het boek echt zelf lezen zodat je het zelf kunt ervaren.

Op het moment dat je begint met lezen verwacht je niet dat het verhaal een bepaalde wending krijgt. Maar het hoort zo te zijn. Aan het einde zijn alle vragen beantwoord en zijn alle puzzelstukjes op hun plek gevallen.

Wat ik leuk vind is dat Kemi fan is van wetenschappelijke feiten en dat je die tijdens het lezen ook zeker een paar tegenkomt. Daardoor ga je er zelf ook over nadenken.

“Vandaag zei de juf bij rekenen dat nul een even getal is. Ik ging met een vinger over de zin en dacht er intussen over na. Toen de juf het eenmaal had uitgelegd begreep ik dat nul even was omdat het vóór één kwam, en dat was een oneven getal. Maar tot die tijd had ik altijd gedacht dat nul niet even en niet oneven was, maar een speciaal geval. Een anomalie. Alle getallen stonden voor iets, maar nul was de afwezigheid van iets.”

Het boek krijgt 5 sterren van mij, vanwege het verhaal maar ook vanwege het moraal van het verhaal en de bepaalde wendingen die het verhaal af maken. De auteur laat je helemaal meeleven met de personages. Maar ook de belangrijke thema’s, zoals verlies en racisme maken het verhaal nog belangrijker. Een verhaal waarover je nog lang blijft denken. En misschien eentje voor op de leeslijst! Ik kan alleen maar zeggen: lees dit boek!