In de striemende wind ligt een jongetje eenzaam in de sneeuw. Zijn contouren zijn rood gekleurd door het bloed dat hij verloren heeft. Zo treffen Erlendur, Elinborg en Sigurdur Oli, drie toprechercheurs van de politie van Reykjavik, het slachtoffertje aan. Is in deze winternacht een moord uit racistische beweegredenen gebeurd (het kind was immers van Thaise afkomst), of is er meer aan de hand?

Deze thriller is een typisch voorbeeld van een 'whodunnit', waarin alle ingrediënten aanwezig zijn om een spannend misdaadverhaal te schrijven; helaas maakt Indridason hier geen gebruik van. De roman wordt een verwarrrende zoektocht met uitwijdingen allerhande die niets bijdragen tot de essentie van het verhaal. Ook de emotieloze schrijfstijl kan ik niet echt smaken. Pas een tiental bladzijden voor het einde komt de thriller dan in een stroomversnelling maar wat volgt is een ontknoping die ik nog het best kan beschrijven als een anticlimax.
Ik kan dus het best besluiten dat dit een literaire thriller is met een veelbelovend begin, maar een beetje pover uitgewerkt.