Het meisje in de trein

Rachel, het hoofdpersonage van het boek, neemt elke dag de trein van Ashbury naar Euston (Londen). Onderweg stopt haar trein altijd op dezelfde plek bij een kapot stoplicht. Bij het stilstaan is het Rachels gewoonte de mensen die naast het spoor wonen gade te slaan. Ze raakt zo vertrouwt met deze mensen dat ze zich op een bepaalde manier verbonden begint te voelen met hen. In haar hoofd noemen deze twee mensen Jason en Jess en voor haar lijkt hun leventje perfect. Net zo perfect als toen ze nog getrouwd was met Tom. Tom is nu getrouwd met Anna en samen hebben ze een dochtertje genaamd Evie. Tom en Anna wonen trouwens maar een paar huizen verder van Jason en Jess. Rachel heeft het verdriet dat ze had toen Tom haar verliet nooit echt kunnen verwerken. Op een dag wordt voor Rachel het perfecte beeld van Jason en Jess (die eigenlijk Scott en Megan heten) verbroken en verneemt ze het nieuws over de verdwijning van Megan. Is het koppel dan toch niet zo perfect? Rachel kan zich niet anders dan betrokken voelen en ze besluit actie te ondernemen. Maar is dit wel zo’n goed idee?
Paula Hawkins werd geboren in 1972 in Salisbury, Rhodesië. Ze verhuisde in 1989 naar Londen voor haar studies. Hier studeerde ze economie, filosofie en politiek aan de universiteit van Oxford. Hawkins schreef een aantal romantische komedieromans onder het pseudoniem Amy Silver en brak in 2015 door onder haar eigen naam met de psychologische thriller Het meisje in de Trein. Het meisje in de Trein is Paula Hawkins’ eerste thriller. Het boek stond op 1 februari 2015 op nummer één op The New York Times Fiction Best Sellers of 2015 en bleef daar voor 16 weken lang staan. Het meisje in de Trein heeft twee prijzen gewonnen: The Goodreads Choice Awards Best Mystery & Thriller in 2015 en Audie Audiobook of the Year in 2016. Na het grote succes van haar eerste boek heeft Hawkins nog een thriller geschreven genaamd ‘In het water’. Dit is tot nu toe haar laatste gepubliceerde uitgave.

Je ziet het hele gebeuren vooral door de ogen van Rachel, maar de andere personages komen soms ook aan de beurt. Dit zorgt ervoor dat je echt kan meekijken en meevoelen met de verschillende personages. Rachel echter is een alcoholiste en daarom ook een onbetrouwbare vertelster. Dit geeft het verhaal iets uniek en ook iets verwarrend. Het is op deze manier even moeilijk voor de lezer als voor Rachel om het mysterie rond het koppel op te lossen. Ik persoonlijk ben trots op de evolutie van het personage Rachel. Het verhaal begint met haar als zwak, verdrietig persoon die vaak dronken is. Naarmate het verhaal vordert, wordt Rachel sterker en zekerder van zichzelf. Ze probeert ook om van haar verslaving af te raken. Dit geeft naar mijn mening het verhaal een meerwaarde. Ondanks dat het verhaal zich niet afspeelt op veel verschillende locaties, is de auteur er toch in geslaagd het een boeiend verhaal te maken. Het verhaal speelt zich eigenlijk maar af op pakweg vijf verschillende locaties, en toch blijft het boeien. Dit komt volgens mij niet alleen omdat alle verschillende locaties met veel details worden beschreven, maar ook omdat je ze ervaart door de ogen van onder andere Megan en Anna (de twee andere vrouwen in het verhaal). Naar mijn mening is dit verhaal een psychologische thriller die voor zijn genre niet veel voorstelt in het begin maar spannender en spannender wordt naarmate het boek vordert. Je voelt mee met de angst van de personages, met hun verdriet en hun zorgen. Dit komt vooral omdat het vertelperspectief altijd de ik-verteller is, ook al wisselt die ik-verteller wel af. De verhalen van de personages beginnen niet allemaal bij dezelfde datum, maar langzaamaan schuiven ze wel in elkaar. Ik vind dit knap gedaan van de auteur, het laat je inleven in hun verhalen. Ik denk dat dit ook de bedoeling was van de auteur. Wanneer een boek in de hij-verteller wordt verteld, voelt de lezer zich minder verbonden met het personage als wanneer het boek geschreven is in de ik-verteller. Ik heb zelf uit het boek geleerd dat niet alles is wat het lijkt en alles relatief is. Het geluk van mensen, verdriet, pijn… al deze dingen zijn tijdelijk. Dit is een les dat vooral het hoofdpersonage Rachel de lezer meegeeft.
Het meisje in de trein is voor mij een meeslepend verhaal. Je voelt mee met de personages, hoopt het beste voor hen. Rachel drinkt veel, maar probeert ook te stoppen. Wanneer ze dan een terugval heeft hoop je echt mee dat ze geen stomme dingen doet. Het verhaal boeide me ook omdat doorheen het verhaal heen, je meningen over vrijwel alle personages voortdurend veranderen. Eerst heb je medelijden met een bepaald personage, dan lijkt ditzelfde personage een echte slechterik. Het meisje in de trein heeft me ontroerd, ik zou graag nog een boek van Paula Hawkins lezen.