geduldig wachtend op de mokerslag

Waar "Het smelt" begint met 350 pagina's goed geschreven lectuur eindigt het met een 130 pagina's ware lectuur. Loeihard, dramatisch en ontzettend goed opgebouwd. Het boek komt met 3 verschillende tijdslijnen traag op gang, net als Eva's leven zelf, het kabbelt voort maar als lezer voel je ondertussen aan alles dat dit op escalatie afstevent. Naarmate je meer inzicht krijgt in de verschillende personages voel je dat dit niet zomaar een vertelsel over een Kempisch dorpje is, maar de opbouw is van een "verneukt" leven. Met zinnen die tot nadenken stemmen: mensen die naar eender waar willen, willen niet per se ergens heen, ze willen gewoon niet blijven ; ik was de korst op de wonde, die moest loskomen zonder dat eraan gekrabd moest worden. Eens de lectuur voorbij koester je nog steeds de hoop dat het ergens allemaal wel goed zal komen, niks is echter minder waar, en dat laat wonden na, verzwerende wonden.