Lezersrecensie
Omzwachtelde mokerslag
Komijnsplitsers. Door: Marieke Lucas Rijneveld.
Marieke Lucas Rijneveld, daar kan je momenteel niet omheen. Ik zag hem in Alleen Elvis blijft bestaan én in Brommer op zee. Boeiend, mooi en ontroerend, allebei. Al die aandacht is volkomen terecht want na 2 dichtbundels en 2 romans is er een derde bundel; én wat voor één!
De romans raken je en vergeet je nooit meer, maar de poëzie raakt je nog dieper, mij toch. Gelukkig hoorde ik dat Marieke Lucas zelf het liefst poëzie schrijft, we moeten dus niet direct vrezen dat dit de laatste bundel is.
Mijn recensie liet even op zich wachten. Om de eenvoudige reden dat dit een bundel is die zich heel traag laat lezen. Om niets te missen lees je hem sowieso best traag maar in dit geval kon ik echt niet anders. Na het eerste gedicht was ik al in tranen en moest ik de bundel even wegleggen.
“…voor wie wel glimlacht maar de snik onzichtbaar en hoog in de keel heeft,…” De troostzoekers heet dit zielsontroerende gedicht. Ik had al direct een eerste pauze nodig.
In 8 delen neemt de dichter je mee in een zoektocht naar een plek om thuis te komen, ergens te wonen. In een huis, tussen anderen maar ook in een lichaam. En hoe je die thuis, dat huis vormgeeft. Hoe kies je wat je wil bijhouden en wat je wil achterlaten. Hoe gaan de anderen reageren, hoe ga jij je voelen? Het gaat om zoeken naar het mooie, het goede, wanhopig je stinkende best doen om overeind te blijven. Herkenbaar voor ons allemaal, niet?
Deze derde bundel is minder omzwachteld, meer recht naar de ziel reikend, zonder iets aan liederlijkheid of schoonheid in te boeten. Dit is poëzie zoals pöezie moet zijn: schrijven over wat niet te spreken valt op een manier die met de ogen toe te begrijpen valt. Ik heb zo veel onderlijnd, aangeduid, pauzes moeten inlassen. Dit is bij uitstek mijn favoriete Rijneveld.
Marieke Lucas Rijneveld, daar kan je momenteel niet omheen. Ik zag hem in Alleen Elvis blijft bestaan én in Brommer op zee. Boeiend, mooi en ontroerend, allebei. Al die aandacht is volkomen terecht want na 2 dichtbundels en 2 romans is er een derde bundel; én wat voor één!
De romans raken je en vergeet je nooit meer, maar de poëzie raakt je nog dieper, mij toch. Gelukkig hoorde ik dat Marieke Lucas zelf het liefst poëzie schrijft, we moeten dus niet direct vrezen dat dit de laatste bundel is.
Mijn recensie liet even op zich wachten. Om de eenvoudige reden dat dit een bundel is die zich heel traag laat lezen. Om niets te missen lees je hem sowieso best traag maar in dit geval kon ik echt niet anders. Na het eerste gedicht was ik al in tranen en moest ik de bundel even wegleggen.
“…voor wie wel glimlacht maar de snik onzichtbaar en hoog in de keel heeft,…” De troostzoekers heet dit zielsontroerende gedicht. Ik had al direct een eerste pauze nodig.
In 8 delen neemt de dichter je mee in een zoektocht naar een plek om thuis te komen, ergens te wonen. In een huis, tussen anderen maar ook in een lichaam. En hoe je die thuis, dat huis vormgeeft. Hoe kies je wat je wil bijhouden en wat je wil achterlaten. Hoe gaan de anderen reageren, hoe ga jij je voelen? Het gaat om zoeken naar het mooie, het goede, wanhopig je stinkende best doen om overeind te blijven. Herkenbaar voor ons allemaal, niet?
Deze derde bundel is minder omzwachteld, meer recht naar de ziel reikend, zonder iets aan liederlijkheid of schoonheid in te boeten. Dit is poëzie zoals pöezie moet zijn: schrijven over wat niet te spreken valt op een manier die met de ogen toe te begrijpen valt. Ik heb zo veel onderlijnd, aangeduid, pauzes moeten inlassen. Dit is bij uitstek mijn favoriete Rijneveld.
3
Reageer op deze recensie
