De essentie van liefde

Olivier Massarin, een wat oudere professor kunstgeschiedenis aan de Sorbonne, krijgt de jonge Nederlandse uitwisselingsstudente Fie van Schoonhoven onder zijn hoede. Fie doet hem sterk denken aan zijn eerste liefde, Mathilde. Vanaf het moment dat Mathilde Olivier verlaten heeft, lijkt het of het leven van Olivier heeft stilgestaan  Fie brengt hem weer terug in de realiteit en langzaamaan komen Olivier en Fie dichter bij elkaar en ontspint zich een waar liefdesverhaal. Fie biedt Olivier een opening om verder te gaan met zijn leven.

De schrijfster weet door middel van mooie beschrijvende zinnen een melancholische sfeer te creëren. Parijs, doorgaans een drukke stad met dag en nacht mensen en verkeer, lijkt stil te staan en alleen om Olivier en Fie te draaien. Zij bewegen zich door Parijs en de stad omarmt hen en past zich aan hun tempo aan. De verhouding tussen Olivier en Fie groeit en de spanning bouwt zich op. De herinnering aan de vroegere liefde tussen Olivier en Mathilde schept verwachtingen. Hierdoor laat het verhaal je niet los en blijft het boeien tot het einde. 

Jammer dat de schrijfster haar kennis van de kunstgeschiedenis wat gekunsteld aan de lezer opdringt. De beschrijving van de kunst in Parijs is uitvoerig en voor de essentie van het verhaal niet noodzakelijk.

Ook de uitgebreide essay die Fie schrijft over kunstenaars die er niet toe komen om hun doel, het kunstwerk, te bereiken lijkt in eerste instantie overbodig. Door de overeenkomst met het leven van Olivier is het opnemen van de essay gerechtvaardigd en geeft juist diepgang aan het verhaal.

Al met al een indrukwekkend debuut van een jonge schrijfster dat je waarschijnlijk meerdere keren moet lezen om volledig te kunnen doorgronden.