2 verhalen, 2 opinies

Dit vrij dun boek van Arthur Japin bevat twee aparte kortverhalen die enkel kunst als raakvlak hebben. Het eerste verhaal gaat over een eenzame zangeres die enorm van Bach houdt. Het tweede verhaal neemt ons mee op sleeptouw in de theater-wereld. Hoewel ik had verwacht de theatercontext interessanter te vinden, heeft het eerste verhaal me het meest kunnen bekoren. De gevoelens van de zangeres werden zelden of nooit expliciet weergegeven, in plaats daarvan liet Japin de sneeuw, kamer, klank en muziek boekdelen spreken over de emotie die ich schuilhield in de vrouw. Het deed me even aan Reve denken die ook deze subtiliteit hanteert. Ook vormelijk was het uitdagender dan het tweede verhaal. De zinnen wisselden in lengte en leken soms onaf of open. Het luidop lezen zou wel eens als een stuk van Bach kunnen lijken. Het tweede verhaal daarentegen was vormelijk makkelijker, de achterliggende betekenis was gelukkig wel uitdagender. Analogisch denken is hier onvermijdelijk. Je wordt van de ene Griekse tragedie naar de andere gebracht door de gedachtentrein die start vanuit het verhaal. Ik denk niet dat het volledig beet heb, maar dat komt wel. Ik zou het eerste verhaal ***** geven en het tweede ***. Dat brengt me op een gemiddelde van ****.