Mispak je niet

Voor ik uitvoeriger uitleg wat ik van het debuut van Annabel Jonk vond, geef ik eerst mijn eerste indrukken na het uitlezen. Dit boek heeft me zeker verrast. Dat is goed, vandaar de drie sterren. Het heeft echter geen grote impact op me gehad. Ik voel weinig bij het uitlezen. Dat is heel erg jammer. Het troostwoord 'desalnietbemind' lijkt mijn gevoel bij dit boek bijna perfect te omvatten. Zo nu voel ik mij er klaar voor. Het boek is vanuit een duidelijk vrouwelijk perspectief geschreven en ook de beste vriendin Sophia laat een duidelijk (anders) vrouwelijk perspectief zien. Hiermee bedoel ik dat de eeuwige twijfel, oog voor detail, instinct, intuïtie en ook gevoel voor nuance heel mooi verweven worden en als een soort film rond de tekst zitten. Je kijkt door deze glazen kooi naar het schilderij dat het werk is. De aanwezigheid van deze elementen is duidelijk voelbaar maar overtreft niets. Het schilderij daarentegen lijkt dat van Breugel. Het is een grote tekening met vele details, vele figuren, vele verhalen, die allemaal op de een of andere manier verbonden zijn. Jammer genoeg ben ik niet de grootste Breugel-fan. Het voorzichtig glijden van een ietwat geromantiseerd verhaal in een psychologische warmoes en dan een shift naar spanning en een thriller-genre is een hele opgave als schrijver, maar het loont. Deze fluïditeit met genre is heel erg intrigerend. Achteraf bekeken is het een voorzichtige detectieve, maar het boek mag hier niet tot gereduceerd worden. Desondanks mijn appreciatie voor deze glides, vind ik dat de uitvoering niet helemaal feilloos is verlopen. De schrijfster is naar het einde toe haar initiële feminine dimensie stillaan uit het oog verloren. Martha werd gaandeweg niet echt harder, want alles raakte haar nog steeds evenzeer, maar wel emotielozer en minder toegankelijk. Dat vond ik vervelend want het leek alsof ik als lezer kortsluiting met het personage kreeg. Onze verbinding en de kleine identificatie met haar gingen verloren. Ik vond het desalniettemin een goed boek en laat deze negatieve puntjes me niet in de weg staan te zeggen dat het een meesterwerkje op zich is. Hoewel ik het niet altijd eens ben met de keuzes die gemaakt zijn bij het schrijven van dit debuut, zie ik ze wel en kan ik ze ook waarderen. Ik sluit graag af door te zeggen dat het niet helemaal is wat ik ervan verwachtte (ik verwachtte traantjes toen de titel helemaal doordrong en ik de cover zag) en daarom heb ik mij een beetje mispakt. De vormgeving ka misleidend zijn, wees op je hoede. You can't judge a book by its cover...