Winterlaken door Mischa Andriessen

Mooie bundel, fijne, licht melancholieke sfeer. De achterflaptekst is niet handig, teveel woorden die de lezer wegjagen dan aantrekken (onheilsoord, bezwerend, ontroerend, gewetensvol etc). Vooral het beginnen van een gedicht is de schrijvers forte. Je valt midden in het leven van mensen die je niet kent, en dat is juist goed.

'We lachten toen hij het vertelde/Drie keer - eerst om de hardnekkigheid /Waarmee hij het woord probeerde te vermijden/Toen omdat hij toch kut zei/Daarna om het beeld van de moeder/Die in zee haar rok optilt [..]

Hier is een man aan het woord of in beeld die zijn oude moeder probeert te vergeten. Ook in andere gedichten proberen mensen hun gedachten te ordenen, belang van onbelang te onderscheiden. Er wordt vaak de zee ingelopen. Dat vind ik mooi. Gestorven wordt er, in fragmenten, halve zinnen, beelden die zich naar elkaar omkeren. Minder mooi vind ik soms wanneer wat geforceerd een woord weggelaten, terwijl deze ritmisch om zijn plekje smeekt.

Andriessen ontving in 2008 de C.Buddingh-prijs voor zijn debuut Uitzien met D.