Niets is wat het lijkt

Rachel is een labiele, gescheiden vrouw die de drank niet kan laten staan. Elke ochtend zit zij in de trein naar Londen, en elke avond weer in dezelfde trein naar huis. En elke dag stopt deze trein voor een rood sein, zodat ze goed zicht heeft op de mensen die aan het spoor wonen. Zo ziet ze elke dag “Jess en Jason” –zoals zij ze heeft genoemd- en fantaseert ze hoe gelukkig zij zijn samen en wat een leuke mensen het wel niet zullen zijn.
“Terwijl we voor het rode sein staan, kijk ik naar hen uit. Jess zit, zeker in de zomer, vaak ’s ochtends buiten koffie te drinken. Jason zie ik lang zo vaak niet, die is veel op pad voor zijn werk. Maar zelfs als ze er niet zijn, denk ik erover na wat ze aan het doen zijn. Misschien hebben ze vandaag allebei een dag vrij en ligt zij in bed, terwijl hij een ontbijtje klaarmaakt, of zijn ze samen gaan hardlopen, want dat zijn het soort dingen dat zij doen.”
Megan (Jess) is een onrustige, knappe vrouw die veel geheimen met zich meedraagt. Ze is werkeloos geworden, kan ’s nachts niet slapen en heeft nog veel verdriet van de dood van haar broer. Megan is getrouwd met de jaloerse Scott en samen wonen ze aan het spoor, waar elke ochtend de trein naar Londen voorbij komt.
Op een ochtend wordt Megan vermist, nadat ze een flinke ruzie met haar man heeft gehad.

De avond van Megan’s verdwijning is Rachel stomdronken thuis gekomen, onder het bloed en met een buil op haar hoofd. Ze heeft geen idee wat er gebeurd is. Als ze in de krant leest dat “haar” Jess is verdwenen, is ze flink in shock en doet ze er alles aan om haar herinneringen terug te krijgen. Ook licht ze de politie in, om hen te vertellen dat ze verdachte dingen vanuit de trein heeft gezien. Dit veroorzaakt veel problemen, en Rachel staat er dan helemaal alleen voor. De slechte verhouding met haar ex-man en zijn nieuwe vrouw doen ook niet veel goeds voor haar.

Het verhaal leest gemakkelijk, zonder ingewikkelde zinsconstructies en afleidende bijzaken. Elk hoofdstuk is in de ik-vorm, met de ene keer Rachel aan het woord en de andere keer Megan. Op deze wijze verbinden de levens van beide vrouwen zich, en komt de lezer er langzamerhand achter wat er precies is gebeurd. Ik houd absoluut niet van flashbacks, maar in dit verhaal is het niet storend, en zelfs noodzakelijk.
Het boek begint met twee stukjes uit het verhaal, een soort proloog. Dit had beter achterwege kunnen blijven, aangezien het al een flink stuk verklapt. Ik ben iemand die nooit de achterflap van een boek leest, omdat ik me wil laten verrassen. Door deze stukjes te lezen, is direct al veel duidelijk.

In veel boeken zijn de hoofdpersonen mensen, waar je van gaat houden op één of andere manier, of ze nou sympathiek zijn of niet. Rachel is naïef, drinkt teveel, liegt, stalkt en heeft weinig ruggengraat. Het is erg moeilijk om jezelf met haar te identificeren. Ook de andere personages lopen niet over van sympathie. Dat maakt het geheel een beetje treurig en somber.
Halverwege het boek loopt de spanning iets terug, en het einde komt niet als een complete verrassing. Toch is het geheel leuk in elkaar gezet, en is het een perfect boek om op het strand of bij de rand van het zwembad te lezen.

Paula Hawkins heeft 15 jaar als journaliste gewerkt, voordat haar debuut “Het meisje in de trein” uit werd gebracht. Haar grote voorbeelden zijn Agatha Christie en Donna Tart. Ze is in Zimbabwe geboren en is in 1989 naar Engeland verhuisd.