Een 'must have' voor liefhebbers van het genre.

Review van ‘’Geen mannen, maar duivels!’’ Een hommage aan hen, die het leven bij de strot grepen.

Als jonge jongen las ik boeken over het Legioen. Van Peter Hornung en ‘’De verloren zonen’’ van Stefan Oliver. Het vreemdelingenlegioen was een jongensdroom. De mooie ceremoniële uniformen en strak gevechtstenue met die ‘’cool’’ uitziende baret spraken enorm tot de verbeelding. Zet maar een Nederlandse soldaat uit de jaren 80 en een Legionair langs elkaar en het verschil is duidelijk.
Ik was buitengewoon dienstplichtig verklaard na mijn verzoek tot vervroegde dienstplicht. Ik baalde daar enorm van. Toch trokken exotische legers mij ook meer aan. Ook hing ik aan de telefoon met de Zuid-Afrikaanse ambassade in Den Haag nadat ik hoorde dat er daar mogelijkheden waren. Ik werd vriendelijk te woord gestaan maar door de economische sancties tegen het land, waren er helemaal geen mogelijkheden meer. Nadat mijn beste vriend het plan om naar het Legioen te vertrekken wel zag zitten, volgde een telefoontje naar de Franse Ambassade waarin mij vriendelijk werd uitgelegd hoe ik mij moest aanmelden. Dus vertrokken we. Ik was 17 jaar, maar thuis was het ook niet gezellig.
Op weg naar de Franse stad Lille, niet ver over de Belgische grens. Volgens de man van de Ambassade konden we ons in elke willekeurige Franse stad bij een politiebureau melden waarna men ons verder zou helpen. Wie schetst mijn verbazing toen mijn vriend die altijd stoer deed en veel bravoure had ineens terug begon te krabbelen. Na een paar uur in Lille in dubio te hebben rondgelopen, liet ik mij overhalen om naar huis te gaan, want hij had meer tijd nodig. De gehele treinreis spraken we niet met elkaar. Ik was kwaad op hem, maar nog meer op mijzelf omdat ik gewoon had moeten gaan. Dit gevoel is mijn leven lang gebleven, want altijd knaagde het, maar gevangen in relaties kwam het er niet meer van.
Het Franse Vreemdelingelegioen. Ik denk dat mijn verhaal het verhaal van velen is. Velen dromen ervan, maar slechts enkelen wagen daadwerkelijk de stap. Gelukkig zijn er de mooie boeken over het Legioen waar men zich mee kan terugtrekken en wegdromen.
‘’Geen mannen, maar duivels!’’ door Rende van de Kamp, is een schitterend boek dat ook wel weer een niche vult. De meeste boeken vertellen spannende verhalen van legionairs, of over het leven in krijgssituaties en opleiding van het Legioen. Ook dit boek gaat hierop in. De geschiedenis van het Legioen in vele facetten en de buitenlandse campagnes komen ook in ‘’Geen mannen, maar Duivels!’’ uitvoerig aan bod. Rende vertelt over de harde opleiding dat hij kreeg en het verdere verloop. Ook komen er de verhalen van ruim 8 Nederlandse ex-Legionairs in voor en dit maakt het juist bijzonder. Het boek telt 327 pagina’s en is luxe uitgevoerd met harde kaft en hoogwaardig papier, waar de vele foto’s en afbeeldingen mooi tot hun recht komen. Het is een compleet boek dat de lezer alle informatie over het Franse Vreemdelingenlegioen geeft.