In vergelijking met Hypnose loopt Getuige een stuk vlotter. Waar het eerste boek vertraagd werd door een behoorlijk lange flashback, stapelen de gebeurtenissen zich hier op en houden de auteurs de vaart er lekker in. Helaas worden passages in het boek bij vlagen ook steeds onwaarschijnlijker. Emoties van personages kunnen soms onwaarschijnlijk snel omslaan en dat maakt het voor mij lastiger je als lezer in deze personages te kunnen verplaatsen.

Vrijwel alle personages van Getuige zijn mensen die je zo in het dagelijks leven tegen zou kunnen komen. Ieder heeft zijn of haar eigen problemen en deze leiden tot meerdere verhaallijnen. Herbergt het boek personages met oonwaarschijlijke trekjes, de verhaallijnen op zich worden goed uitgewerkt, wat eerst onrealistisch lijkt wordt alsnog op een logische manier verklaard en uiteindelijk smelten de verhaallijnen samen tot een spannende climax.

De laatste 37 pagina’s worden gebruikt om de secundaire verhaallijn af te ronden voor dit boek en tegelijkertijd de deur open te zetten voor de voortzetting hiervan in een volgend boek. Naar mijn mening hadden deze pagina’s beter gebruikt kunnen worden voor een meer volledig einde van het Getuige verhaal en hadden de brokken van de secundaire lijn beter verdeeld kunnen worden over de lengte van het boek. Nu wekken de auteurs min of meer de schijn op het eind Hypnose beu te zijn en te graag door willen naar het volgende boek. Jammer, het boek verdiend een beter einde. Zeker na de verwachtingen die geschept worden in de loop naar het einde.

Al met al verliep het verhaal lekker vlot, keek ik uit naar de climax maar bleef ik helaas toch met een enigzins leeg gevoel achter. Geen slecht boek, maar helaas ook geen exemplaar die de Millennium trilogie van Stieg Larsson van de troon kan stoten.