Lezersrecensie
Gewoon daartussen
Om de een of andere reden verwachtte ik een ik-perspectief. Dat was gewoon een gevoel dat de achterflaptekst bij me opriep. Ook verwachtte ik lijstjes – waarom zou de achterflaptekst die anders noemen? Beiden kwamen niet voor in het boek. Maar zoals het was, paste het ook goed.
Het 3e-persoon perspectief was juist beter denk ik: bij een ik-perspectief zou je alleen maar lezen over Clare die het zo moeilijk heeft met de vraag of ze het nou wel of niet moet uitmaken - kunnen ze een lange afstandsrelatie aan? Want dat is waar het voornamelijk om ging en dat was iets te veel van het goede. 'We moeten iets beslissen,' is waar het om draait en daarnaast gaat het natuurlijk om het leren leven met die keuze.
Deze beslissing maken gaat op verschillende manieren: praten en knuffelen, maar ook ''zoals de meeste stellen het uitmaken: ruziën en bekvechten, oude koeien uit de sloot halen en die als granaten over en weer smijten'' (pagina 98). Geheel tegen Clare's verwachtingen in, dus. Want Clare is een personage dat naast lijstjes maakt, veel dingen graag wil plannen en niet zo flexibel is. Ze wil bepaalde plekken bezoeken, herinneringen opdoen en maken, en souvenirs meenemen. Dat lukt natuurlijk niet zo.
Clare wisselt veel te veel; ik kon niet helemaal peilen of ze er uiteindelijk nou blij of tevreden mee was. Aidan vind ik een veel leuker personage. Daarnaast komt hun vriendengroep ook in beeld. Dat maakt het verhaal, dat slechts een periode van 12 uur beslaat – het gaat om die ene laatste avond –, wel veelzijdiger. Natuurlijk komen er ook herinneringen in voor, maar dat speelde geen hoofdrol. Het ging meer over de toekomst van hun relatie, dan hoe die is geweest in het verleden.
Samenvattend was het een leuk boek, maar het had voor mij geen wauw-factor. ''In twaalf uur kan er een hoop gebeuren'' staat op de achterflap, maar dat vind ik niet van toepassing op dit boek. Het gaat meer om het samen zijn van Clare en Aidan tijdens hun laatste momenten. Dat is dan wel weer mooi gemaakt. Als liefde in contemporary nou echt je genre is, denk ik dat jij hier meer van kan genieten dan ik.
Het 3e-persoon perspectief was juist beter denk ik: bij een ik-perspectief zou je alleen maar lezen over Clare die het zo moeilijk heeft met de vraag of ze het nou wel of niet moet uitmaken - kunnen ze een lange afstandsrelatie aan? Want dat is waar het voornamelijk om ging en dat was iets te veel van het goede. 'We moeten iets beslissen,' is waar het om draait en daarnaast gaat het natuurlijk om het leren leven met die keuze.
Deze beslissing maken gaat op verschillende manieren: praten en knuffelen, maar ook ''zoals de meeste stellen het uitmaken: ruziën en bekvechten, oude koeien uit de sloot halen en die als granaten over en weer smijten'' (pagina 98). Geheel tegen Clare's verwachtingen in, dus. Want Clare is een personage dat naast lijstjes maakt, veel dingen graag wil plannen en niet zo flexibel is. Ze wil bepaalde plekken bezoeken, herinneringen opdoen en maken, en souvenirs meenemen. Dat lukt natuurlijk niet zo.
Clare wisselt veel te veel; ik kon niet helemaal peilen of ze er uiteindelijk nou blij of tevreden mee was. Aidan vind ik een veel leuker personage. Daarnaast komt hun vriendengroep ook in beeld. Dat maakt het verhaal, dat slechts een periode van 12 uur beslaat – het gaat om die ene laatste avond –, wel veelzijdiger. Natuurlijk komen er ook herinneringen in voor, maar dat speelde geen hoofdrol. Het ging meer over de toekomst van hun relatie, dan hoe die is geweest in het verleden.
Samenvattend was het een leuk boek, maar het had voor mij geen wauw-factor. ''In twaalf uur kan er een hoop gebeuren'' staat op de achterflap, maar dat vind ik niet van toepassing op dit boek. Het gaat meer om het samen zijn van Clare en Aidan tijdens hun laatste momenten. Dat is dan wel weer mooi gemaakt. Als liefde in contemporary nou echt je genre is, denk ik dat jij hier meer van kan genieten dan ik.
1
1
Reageer op deze recensie
Meer recensies van Femke
Gesponsord
Deze thriller trekt je razendsnel mee in een complot met onbetrouwbare staatslieden met hun eigen agenda's, internationale conflicten en hoogoplopende bedreigingen voor de samenleving.
