John le Carre heeft opnieuw een verontrustend boek geschreven over de wereld na de Koude Oorlog. De Muur is gevallen, oude vijanden zijn nieuwe vrienden, en nieuwe vijanden zijn nu de onzichtbare terroristen uit het Midden-oosten die het WTC met vliegtuigen hebben opgeblazen. De oorlog in Irak is net afgelopen. Ted Mundy ontmoet zijn oude vriend Sasha. Samen gaan ze deelnemen aan de Contra-universiteit van de geheimzinnige rijke donor Dimitri. De Contra-universiteit moet de strijd aanbinden met de "corporatieve staat en zijn informatie-monopolie", door "bedrijfsvrije academische zones te creeren", desnoods door een "intellectuele guerilla" te ontketenen, tegen de 'absolute vrienden' de V.S. en Engeland die elkaar kritiekloos steunen in hun meedogenloze strijd tegen islam en terrorisme.

Maar voor Mundy het raadsel-Dimitri kan oplossen, gaan we terug in de tijd, toen de 'absolute vrienden' Sasha en Mundy een ingenieus dubbelspionnen-spel speelden, weergaloos beschreven door le Carre-op-z'n-best. Zwartgallig als in zijn eerste grote spionageroman, Spion aan de muur. Betrokken als in De Toegewijde Tuinier. In prachtige poetische taal als in Een volmaakte spion.

Het is geen opwekkend boek, en het eind is onontkoombaar, apocaliptisch. Het boek stemt tot nadenken, zegt de achterflap. En dat klopt.