Naast de op de achterflap beschreven verhaallijn over het schip met immigranten uit Afrika dat voor de kust van Sicilie vergaat, is er een 2e verhaallijn: die van het lijk dat commissaris Montalbano al zwemmende tegenkomt. Is de man verdronken? Zo ja, hoe? En wanneer? Bij het oplossen van dit raadsel stuit Montelbano op geheimzinnige autoriteiten op Sicilie. Heel langzaam blijken de twee lijnen niet alleen parallel te verlopen, ze gaan elkaar steeds meer naderen, tot de spannende ontknoping.

Het verhaal is spannend, de plot sterk en de beschrijvingen prachtig.
Maar vooral de dialogen zijn schitterend. Catarella die is als een kind en praat als een kind, Angello die Montelbano als zijn vader beschouwt, de bezorgde Fazio. Allen aanbidden ze Montelbano die stiekem vindt dat "de zo sterk bekrititseerde peroonlijkheids-cultus in wezen zo slecht nog niet was". Kortom, de commissaris bezit ook nog zelfspot. Dat het thema ook nog eens (politiek) uiterst actueel is, maakt dit boek tot een bijzonder boek.