Peter de Zwaan, die eerder al enkele delen in de bekende Bob-Evers-serie schreef, en in 2000 met Het alibibureau de Gouden Strop ontving, heeft met De voeder een uitstekende thriller geschreven in de aloude Amerikaanse hardboiled-traditie.
Als iemand mij tevoren had gezegd dat het hier ging om een door Dashiel Hammett of Raymond Chandler geschreven keiharde variant van de private-eye, dan had ik hem of haar geloofd. Van begin tot eind een page-turner. Geen psychologische diepgang, geen relationele uiitdieping, geen diepzinnige analyse van achtergronden en de betekenis van jeugdervaringen van de hoofdpersonen, maar wat een spanning, wat een snelheid!
En de figuren die voorbij komen, tarten elke verbeelding. Het lijkt de wreeld van Jeroen Bosch wel. Wat te denken van Tyee? "Tyee zoeken had geen zin. Iemand als Tyee zocht je niet (...), hij was zo goed als onzichtbaar (...). De kans dat een toerist zijn portefeuille behield als Tyee hem op de korrel had was klein."
Jeff Meeks, de hoofdpersoon, volgt voortdurend de aanwijzingenvan Carl van Clausewitz uit diens boek Over de oorlog: "Weten moet kunnen worden"; even later zeilt Moca het raam uit, door Meeks die deze uitspraak toepast. Even later: "Weten was kunnen geworden, maar Clauewitz had wel wat meer mogen schrijven over de periode na de handelingen."
Het zijn dit soort verrasende overwegingen die het boek een humoristisch tintje geven.
De opbouw is simpel: elk hoofstuk heeft de naam van de tegenstander van Meeks die erin optreedt (en meestal tot zijn einde komt).
Uiteindelijk is het slot toch nog verrassend, en vind ik het jammer dat het boek uit is.
Een 'must'.