Wat een boek!

Een boek over het rouwverwerkingsproces van Linda en hoe ze met veel vallen en opstaan toch een weg vindt om verder te gaan na het verlies van haar ouders, die vermoord zijn in Portugal. Het is een waargebeurd verhaal wat zeer aansprekend geschreven is. Dit komt mede doordat Linda persoonlijke brieven deelt in haar boek. Ondanks het zware onderwerp is het boek vlot en ‘luchtig’ geschreven. Ik wilde het eigenlijk niet meer wegleggen. Regelmatig had ik een brok in mijn keel, omdat ik als lezer het gevoel kreeg deel deel uit te maken van dit drama.
Het verdriet speelt uiteraard een grote rol in het boek, maar dit wordt ook afgewisseld met humor. Ik moest bijvoorbeeld glimlachen toen ze het over Wattebof had. Wat dat inhoudt moet de lezer zelf maar ontdekken.
Er is niet geschuwd om ook het rouwproces van de kinderen en overige familie te vertellen.
Terwijl het gezin nog middenin de rouwverwerking van de ouders van Linda zit, krijgen ze te horen dat de partner van Linda, Sipke, ernstig ziek is en dat hij niet meer te genezen is. Opnieuw gaat het gezin een zware tijd tegemoet.
Na het overlijden van Sipke valt het Linda zwaar het leven weer op te pakken. Ze kampt met depressies en staat constant in de overlevingsstand. Gelukkig hervindt ze de liefde bij haar ex-partner en samen proberen ze het ‘gewone’ leven weer op te pakken.
Uiteindelijk komt Linda er sterker uit dan ooit tevoren. Hoe ze dat deed? Dat zal de lezer zelf moeten ontdekken. Dit boek kan absoluut bijdragen aan de rouwverwerking van anderen, want rouwen, hoe doe je dat eigenlijk? Dat is de hamvraag in het hele boek. Ik geef het boek 5 sterren!