Schone schijn

Citaat: Rob haalde zijn schouders op. 'Ach, iedereen is op zoek naar een manier om zijn eenzaamheid te maskeren.'

In haar debuutroman, Huisje boompje beest, neemt Roos Schlikker [1975] de lezer mee naar een Vinex-wijk waar het, op het eerste zicht, heerlijk is om te wonen en waar Joris en Lidia alles lijken te hebben om gelukkig en tevreden te zijn: goed huwelijk, mooi huis, twee kinderen - een jongen en een meisje, een goede baan en aangename buren.
Alleen is niet alles wat het lijkt en tussen de regels spatten al van bij de eerste hoofdstukken de verveling en de onderhuidse spanningen van de pagina's af. Elke zondag het gras maaien en een praatje met de buurman over de heg, is dat alles wat er is?

Maar dan komt er een nieuwe buurman, vrijgevochten vrijgezel Rob, in de straat wonen en opeens wordt alles anders. Bij Joris ontwaakt het verlangen naar avontuur - hij bewondert Rob mateloos - en de vrouwen uit de wijk - voor hen geldt: onbekend is onbemind - leggen de oren te luisteren naar geruchten over pedofilie, die wel eens op Rob zouden kunnen slaan. Hoe komen ze erachter? Waar rook is is meestal ook vuur, toch?

Het is al snel duidelijk dat Huisje boompje beest niet zomaar een doorsnee feelgood roman is. Er broeit van alles en waar het broeit moet het uiteindelijk ook tot een uitbarsting komen.
Wie wordt slachtoffer van die uitbarsting?
Wie ontsnapt eraan?
Wie krijgt gelijk, Rob die zijn nieuw vriend door dik en dun blijft steunen; of de vrouwen die als echte moederkloeken op jacht zijn om hun kroost te beschermen tegen 'mogelijk' misbruik?

Roos Schlikker laat ons de netjes toegedekte verveling van het leven in zo'n ‘schone schijn’ buurt, en de spanningen die er later gaan broeien, voelen zonder dat die expliciet benoemd worden. Haar taal is bloemrijk en onderhoudend en haar manier van vertellen zorgt ervoor dat de lezer nieuwsgierig blijft en geen neiging voelt om het boek dicht te slaan vooraleer de laatste pagina gelezen is.

Het boek heeft een aantrekkelijke cover die meteen de sfeer in een Vinex-wijk typeert.
De duidelijke bladspiegel en niet al te lange hoofdstukken zorgen voor een aangename leeservaring.

[Ik mocht dit boek pre-lezen voor de Club van echte lezers van uitgeverij Atlas Contact ]