Een beklijvende getuigenis

Wat begint als een kroniek van gelukkige dagen in een bemiddelde Afrikaanse familie, verandert plots in een catastrofe. Voor de ogen van de veertienjarige Kouamé worden zijn ouders vermoord. Een politieke afrekening, zo blijkt. Kouamé slaagt erin te vluchten. Kouamé maakt een verwerkingsproces door. Hij wordt opgevangen in een weeshuis, maar om onduidelijke redenen moet hij na enige tijd vertrekken. “In Afrika ben je alles kwijt als je ouders er niet meer zijn,” zo vertelt Kouamé.
Omdat hij nergens terecht kan, besluit hij uit te wijken naar Ghana. Hij is er op zichzelf aangewezen en worstelt met turbulente gedachten en aanhoudende angsten. Te goeder trouw sluit hij zich aan bij een groep Ghanezen die in Libië hun geluk willen zoeken. Ongewild raakt hij er overgeleverd aan een bende mensensmokkelaars. Zijn beroerd traject vervolgt in Algerije, Marokko, Spanje en ten slotte Franrijk.
De zoektocht naar een plek om te wonen en te werken wordt een getuigenis van mensonwaardige omstandigheden: misbruik, leugens, geweld, oplichterij, hongersnood.
Doorheen de vier jaar durende vlucht zijn er ook enkele lichtpunten zoals de zorgende nabijheid van een religieuze en de integriteit van hulpverleners in Europa.

Kouamé beschrijft zijn wedervaren wanneer hij 20 is. Zijn verhaal is chronologisch opgebouwd, helder geschreven, vlot leesbaar en vooral bijzonder aangrijpend. De lezer leeft zich snel in en ervaart zo wat er zich afspeelt in het hoofd en in het leven van een vluchteling. Het is verhelderend en doet genuanceerd denken over vluchtelingen die in Europa terecht komen.