Het tijdsbeeld gevangen

Elizabethe Strout (1956) is een Amerikaanse schrijfster die haar sporen ondertussen heeft verdiend. In 2008 won ze met ‘Olive Kitteridge’ de Pullizer prize for fiction; haar derde roman in de Lucy Barton-reeks ‘Oh William’ stond op de shortlist voor de Bookerprize 2022.

Met ‘Olive Kitteridge’ creëerde Strout niet alleen een gepensioneerde lerares die in Crosby, een kuststadje in Maine (VS) leeft, maar brengt ze via de vorm van een mozaïekroman en karakterisering van haar stadsgenoten de gemeenschap tot leven.
Met ‘Lucy Barton’ schiep Strout een succesvolle Amerikaanse schrijfster die allesbehalve een fijne jeugd heeft gehad, of zoals ze zelf zegt: ‘Mijn hele kindertijd was een lockdown’.

In het vierde deel ‘Lucy aan Zee’ dat los van de eerdere delen te lezen is, rouwt ze in haar appartement in New York om het verlies van haar tweede man David, een jaar geleden.
Dan komt haar eerste man, William, een parasitoloog die de signalen van de naderende coronapandemie onderkent, haar halen om New York te ontvluchten en samen met hem de pandemie af te wachten in een door hem gehuurd huis in het kustplaatsje Crosby, Maine. Het leven daar, de herinneringen en gedachten van Lucy in deze ongewone setting staan centraal in deze roman. Strout maakt de lezer deelgenoot van de overpeinzingen en het leven in de pandemie in de Verenigde Staten waar het nieuw mondjesmaat binnen sijpelt, zoals de dood van Floyd en de bestorming van het Capitool:

‘Dit land zit zo diep in de problemen, Lucy. […] Het is alsof er een soort stuiptrekking door de hele wereld gaat; ik wil gewoon zeggen dat het volgens mij serieus de verkeerde kant op gaat. We maken elkaar alleen maar kapot. Ik weet niet hoelang onze democratie nog kan functioneren.’

Voor de lezer van de Olive Kitteridge-serie die Crosby al herkend had als plaats waar Olive woonde en waar nu Lucy en William neerstrijken, komt Olive Kitteridge indirect nog langs.

Je zou deze roman kunnen zien als een corona-roman. Het buiten op afstand ontvangen van visite op tuinstoelen, het lang niet kunnen bezoeken van familieleden, de gevolgen van het niet nemen van de vaccinatie en de omgang daarmee, het dagelijks leven tijdens de pandemie komt persoonlijk gemaakt, langs.

De roman, geschreven in de ik-vorm, lijkt wel een uitwerking van de dagboekaantekeningen van Lucy. Het verhaal meandert ogenschijnlijk, maar hoewel een plot gedreven spanningsboog ontbreekt, boeit het verhaal zeker. Juist deze meanderende en toegankelijke stijl past goed bij de beleving van de coronatijd.

Strout heeft met deze roman weer een roman geschreven waar de ontwikkeling van menselijke relaties centraal staan. Ze laat zien dat ze ook tegen de recente achtergrond van de coronapandemie hieraan de haar kenmerkende diepgang kan geven.