Ongeziene kinderen

Eerder las ik al het boek De zoon van de berentemmer van deze schrijver. Ook dit boek Kinderen van de straat gaat over kinderen aan de rand van de samenleving. Saturnino 'woont' met zijn zusje en zijn vriend Tullidito in een verlaten gebouw op een vliegveld, vlak achter de startbaan, waar de vliegtuigen rakelings overheen vliegen bij het opstijgen. (Tulledito betekent: de kreupele. Hij weet zijn echte naam niet meer: een schrijnend voorbeeld hoe deze kinderen ongezien en onbekend zijn). Ze proberen te overleven door schoenen te poetsen en kaarten te verkopen. Niet alle klanten behandelen en betalen Saturnino eerlijk. Daar heeft hij wel een oplossing voor, hij gaat gewoon halen wat hem toekomt. Maar daardoor komt hij in de problemen. De macaco's (militaire politie) zijn niet mis. Dat blijkt wel uit het liedje wat zijn zusje Luzia altijd zingt: hoe je je leven niet zeker bent als je in de handen van de macaco's valt, dat je beter maar uit hun buurt kunt blijven.
Maar net als hij denkt dat het niet meer goed gaat komen, verschijnt er een man in een mooi pak, die zegt dat hij de president kent en hij zorg zal dragen voor dit kind. Het blijkt een dirigent te zijn, die meer straatkinderen verzamelt om ze te leren muziekinstrumenten te bespelen. Dat lijkt een omkeer, maar het drama is nog niet voorbij. Het boek doet denken aan verhalen als Alleen op de wereld, waar ramp op ramp de hoofdpersoon treft. Een indringend en rauw verhaal, waarvoor je in de stemming moet zijn om het te lezen, maar wat wel je wereldbeeld vergroot.