Kabouters bestaan niet. Toch?

Kai moet zes weken bij zijn tante Fee logeren. Maar, hij mag niet alles geloven wat ze zegt. En zoals elk kind zijn ouders serieus neemt, doet hij dat ook. Hij is vastbesloten haar niet serieus te nemen.
Als hij tijdens een wandeling in het bos een puntmutsje ziet liggen, stopt hij het snel in zijn zak. Maar als tante Fee vlak daarna een echte kabouter in haar hand houdt, weet hij niet meer wat hij ermee moet. Dus is hij boos op de kabouter. Een heel begrijpelijke emotie, en toch ook verfrissend in een verhaal over kabouters dat het kind er niet meteen dikke vrienden mee is. Natuurlijk komt het goed in dit verhaal voor jonge kinderen. Maar het is leuk dat dit geen standaard kabouterverhaal is. En als Kai aan de telefoon met zijn ouders iets laat vallen over zijn avonturen, krijgt dat natuurlijk nog een staartje. Want tante Fee heeft hun dierbare zoontje toch beïnvloed. Een leuk, licht magisch tijgerleesboek waar beginnende lezers van zullen genieten.