Een afwisselende roman over grenzen verkennen en overschrijden: van 'een onbewolkte blik koffie' tot 'Klefke en Befke'

Deze roman speelt zich af gedurende één zomer ergens in de jaren tachtig van de 20ste eeuw in het fictieve dorp Brevendal. Hier zijn de twee hoofdpersonages, Oscar en Louise, broer en zus van elkaar, opgegroeid op een vervallen landgoed. Brevendal bestaat uit twee naar binnen gekeerde delen: een autochtoon, gereformeerd deel en een Moluks deel. Beide delen met hun hechte, besloten gemeenschappen worden gemarkeerd door een symbolische grens, namelijk de route van de SRV-wagen die niet verder rijdt naar het Molukse deel.

Wie deze grens wel overschrijdt is Oscar. Hij zit in zijn voorlaatste schooljaar, kijkt uit naar het moment waarop hij net als zijn oudere zus kan gaan studeren en de verstikkende saaiheid van de streek achter zich kan laten. Hij krijgt de opdracht om huiswerk naar een zieke klasgenoot te brengen die in de Molukse wijk woont. Dit leidt tot nieuwe ervaringen, zo komt hij in aanraking met de Molukse gemeenschap, wordt verliefd, hoort over het KNIL-verleden en raakt steeds meer gefascineerd....

Ook zijn oudere zus Louise, studente Engels, komt met nieuwe ervaringen terug uit haar studiestad en vraagt zich af of ze nog wel thuis hoort in Brevendal. Dit uit zich in licht recalcitrant gedrag tegen het orthodoxe geloof, frustraties, en een gevoel van verloren- en neerslachtigheid. Ze wil stoppen met haar studie, durft dit niet te vertellen aan haar ouders maar wat ze wel wil weet ze ook niet.....

Het boek bestaat uit 2 verhaallijnen, één verteld vanuit het perspectief van Oscar en één verteld vanuit het perspectief van Louise, die voor een welkome afwisseling zorgen. Helaas zijn de verschillende thema's en interessante bijpersonages rondom deze 2 verhaallijnen niet helemaal met elkaar in balans. Sommige zijn niet goed uitgewerkt waardoor de lezer wordt achtergelaten met veel open einden.

De stijl is een mooie mix van persoonsbeschrijvingen, natuur- en cultuurbeschrijvingen. Echter, in sommige passages schiet Stephan Enter hierin door. Zo halen een overdaad aan poëtische beschrijvingen van het landschap het tempo uit het verhaal en zijn sommige passages over religie erg hoogdravend. Gelukkig wordt dit steeds op tijd afgewisseld met een verrassende grappige opmerking, een ander onderwerp of nieuw hoofdstuk.