Het blijft complex

Wat een intelligente man was dat, super intelligent mag ik wel zeggen. Mijn Engels is best goed en ik ben een Beta-man. Toch kan ik niet zeggen dat ik na het lezen van het boek het heelal begrijp. Ook al kan Stephen het nog zo eenvoudig uitleggen, al gebruikt hij nog van die mooie metaforen, ik doorgrond nog niet alle theorieën die in het boek worden beschreven.
De mooiste metafoor vond ik hoe Stephen uitlegt hoe je de desorde in het heelal moet opvatten: je vergelijkt het met een legpuzzel; stel dat hij volkomen intact in de doos wordt geleverd, wat lastig is ivm het formaat van de doos, dan is er sprake van orde, nadat je flink met de doos schudt ontstaat er desorde – het is daarna niet te verwachten dat door het opnieuw schudden de puzzel weer volkomen in orde komt.
Het heelal blijft vraagtekens oproepen. Zoals bijvoorbeeld de vraag waar ook Stephen geen antwoord op heeft: zijn er grenzen aan 'ons' heelal en zo ja, wat is er dan daarbuiten. En als er geen grenzen zijn, kan ik er maar niet over uit hoe ik me dat moet voorstellen. Een van de belangrijkste lessen die ik toch wel geleerd heb is dat 'ons' heelal met een verschrikkelijke snelheid uitdijt (als ik het goed heb onthouden met de snelheid van het licht). Ook dat is moeilijk te doorgronden. Het lijkt er trouwens op dat daar een eind aan komt en dat we daarna weer gaan krimpen, maar geen zorg voor dat het te krap wordt voor de aarde met alles er op en aan zijn we (als ik het goed onthouden heb) enkele jaartjes verder, nl een 1 met 31 nullen. Dat is misschien een kleine tekortkoming van Stephen of de vertaler, we hebben daar nl. een term voor (wel even moeten googelen), het is 10 Quintiljoen jaar.
Doet er niets aan af dat het een schitterend boek is met geweldig veel kennis gepropt in 240 pagina’s.
Met dank aan Vincent voor het lenen.