Spiegel voor de lezer

Arnaldur Indridason is een topauteur. Dat vermoedden we (Ine op kop) bij Crimezone al sinds Noorderveen, we kregen meer zekerheid bij Moordkuil en door Engelenstem is er absoluut geen twijfel meer. De meningen verschillen natuurlijk, maar persoonlijk vind ik Engelenstem het beste boek. Omdat je onmiddellijk in het verhaal getrokken wordt, omdat de onbeholpenheid en het ruwe van Erlendur zo mooi uit de verf komt en omdat het boek je laat nadenken, over je relatie tot je kinderen of je ouders, bijvoorbeeld.

Midden in de donkere dagen voor Kerstmis wordt in een hotel een portier vermoord. Niemand kende de man echt goed. Hij woonde in een kamertje in een doodlopende gang van het hotel en daar sterft hij ook, verkleed als kerstman en met zijn broek op zijn knieën. Hoe eenzaam kan je zijn? Ook Erlendur is eenzaam. Hij verliet zijn vrouw toen de kinderen nog klein waren. Met zijn zoon heeft hij weinig contact, zijn dochter zoekt hem af en toe op. Ze probeert van haar drugsverslaving af te komen, Erlendur kijkt hulpeloos toe. De moord in het hotel biedt hem de gelegenheid om zijn huis in de kerstperiode te ontvluchten. Misschien is alles beter dan alleen thuis zitten, zelfs alleen op een koude kamer verblijven in een hotel waar het personeel niet echt vriendelijk is. Op medeleven van zijn collega's zit Erlendur al helemaal niet te wachten, de minste toenadering blokt hij resoluut af. Tijdens het onderzoek naar de moord is de collega van Erlendur, Elinborg, betrokken bij een rechtszaak over vermeende kindermishandeling. Want daarover gaat dit boek: over de verschillende manieren, soms met de beste bedoelingen, waarop je het leven van een kind kan verwoesten.

In een interview met John Vervoort van De Standaard vertelt Indridason dat literatuur de spiegel is waarin de lezer zich herkent. Als die uitspraak klopt en ik meen van wel, dan is Engelenstem eersteklas literatuur.